Sol, trabajar y bailar

Alweer bijna 3 weken in Ayacucho en weer eens tijd om een verhaal voor jullie op papier te zetten. Ik begin al te wennen aan het leven hier, ik haal veel voldoening uit de reacties van de kinderen want ze zijn meestal erg lief en ook wel ondeugend. Wel een beetje moe vanwege de lange werkweek maar heb morgen een dag vrij en dan ga ik waarschijnlijk een tripje maken naar Huanta en daar een wandeling in de bergen maken, schijnt erg mooi te zijn. En dan ´s avonds naar een vrijwilligersfeest dat elke vrijdag avond is. Het is erg gezellig en er wordt meestal ook muziek gemaakt en er is een vuurtje. De vrijwilligers hier komen en gaan we hebben een klein vast clubje maar er gaan vaak vrijwilligers reizen of hun visa verlengen. Maar dat er steeds andere mensen zijn is eigenlijk wel leuk. Er is nu een Engelse bijgekomen en daar gaat het communiceren wel makkelijk mee, met de drie Duitse meiden die hier zijn ook goed contact. Met de Franse vrijwilligers is het lastiger aangezien ze geen Engels spreken. De voertaal met de Franse is dan ook Spaans maar daar weten beidde partijen niet voldoende van om een leuke conversatie te voeren. We hebben dus een beetje het kamp van de Fransen en het kamp van de vrijwilligers die wel Engels kunnen spreken. Maar we gaan wel allemaal heel relaxt met elkaar om. Over anderhalve week op 1 oktober vertrek ik met Marijke (Duitse vrijwilligster) naar Bolivia. Het plan is om via Cusco naar het Titicaca meer te gaan en dan vervolgens naar Puno en via een eiland naar Copacapana en La Paz. Het is raar om de casa te verlaten en we zitten redelijk krap met de vrijwilligers maar ik moet vanwege mijn visa voor 7 oktober in Bolivia zijn. Het is dus een beetje dubbel maar heb ook wel behoefte aan een break en vind het super om het land een beetje te zien. We hopen op de terug weg in Cusco een trial naar de Machu Pinchu te kunnen lopen. Dat wil ik in ieder geval graag, maar ze zitten vaak vol. Anders ga ik in Januari de inca trail lopen denk ik. Het lijkt me super om een hele tocht te maken en dan uiteindelijk bij de Machu Pichu uit te komen. En misschien ga ik in Januari als het geld het toe laat naar Iquitos om een jungle tocht te maken. Ik wil proberen om alle verschillende natuurverschijnselen hier te bekijken dus dan zit er niets anders op om het vliegtuig te pakken en naar het regenwoud te vliegen, lijkt me erg mooi.
Het gaat met mij allemaal prima, nog steeds geen last van heimwee aanvallen. Al mis ik sommige dingen wel hoor, zoals een goed gesprek in het Nederlands, het eten, sport en muziek en zo kan ik nog wel even door gaan. Maar het is hier allemaal zo anders dat er genoeg dingen zijn om hier van te genieten zodat ik al het overige niet zo erg mis. En het is fijn om te weten dat ik ook weer terug keer naar Nederland en dan weer een kop thee met jullie kan drinken en een warme douche nemen. Het zal wel even wennen zijn zeg want ik ben nu aardig gewend aan mijn basic leef omgeving dus zal in Nederland alle kleine dingen die ik vergat te waarderen op eens kunnen waarderen. Denk maar eens aan me wanneer je een boterham met kaas eet of water uit de kraan drinkt. Ik zal eens een beschrijving geven van hoe het er in de casa aan toe gaat. We hebben dus drie groepen de Grandes (5-16) de Pequenos (3-8) en de Lupes (verstandelijk gehandicapte kinderen). De grandes kunnen goed voor zichzelf zorgen en we zijn als vrijwilligers met name bezig met het helpen met huiswerk en het in goede banen leiden van de activiteiten. De kinderen hebben allemaal een moeilijke achtergrond en zijn daarom soms agressief naar elkaar of er emotioneel. Het is moeilijk om in dit soort situaties in te grijpen. Ik kan niet alles verwoorden in het Spaans en de kinderen luisteren niet altijd even goed naar vrijwilligers. Waarschijnlijk komt het omdat ze weten dat we komen en ook weer weg gaan en dat we het Spaans niet voldoende machtig zijn om goed te reageren op kinderen dien bij de hand zijn. Het vaste personeel dat de kinderen ook beter kent wordt dan ook vaker ingezet bij dit soort akkefietjes. Het is lastig om uit handen te geven maar de kinderen hebben echt even een duidelijke leidraad nodig en die kunnen we dus niet altijd bieden. Gelukkig is er dan ook altijd vast personeel aanwezig en zijn wij als vrijwilligers een soort onmisbaar extra-tje. Maar het is in ieder geval niet het geval dat we alleen maar rottige klusjes moeten doen, we kunnen activiteiten voorstellen en zijn het grootste deel van de dag ook echt met de kinderen bezig. Met de kleintjes, die nog niet naar school gaan ben je vooral aan het spelen. We hebben twee jochies van 3 en die vermaken zich prima in de casa. Af en toe moet je eens ingrijpen maar dat gaat prima aangezien deze jonge kids nou niet echt een moeilijk taalgebruik hebben. Wel huilen ze snel om hun zin te krijgen, en rennen ze naar een señorita (vaste kracht) om getroost te worden. Naar mijn mening niet helemaal pedagogisch verantwoord en soms leg ik de situatie dan ook uit aan de desbetreffende señorita die dan wel kan begrijpen dat de kids eigenlijk om niets aan het huilen zijn. Verder hebben we nog Fermin, hij is 8maar ziet er uit als 3 jaar en heeft dan ook een fikse achterstand. Wat een energie heeft dat manneke zeg. Hij rent van de ene kant van de kamer naar de andere kant en graait naar alles wat hij tegen komt. Ik vind het wel moeilijk om hem de hele tijd te moeten corrigeren en nee moet zeggen. Maar er is hier geen goede ruimte waar hij vrij in kan spelen. Er is gewoon geen plek en ws ook geen geld voor een ruimte waar alles hoog staat en hij zich aan niets kan bezeren. We zijn dus de hele tijd alert op van alles en nog wat, best vermoeiend dus een dag met de kleintjes. Tot slot hebben we nog de groep met verstandelijk gehandicapte kinderen. Er zijn 4 kids met een ernstige handicap. Drie hebben een hersenverlamming en kunnen niet lopen of praten. We zijn
De hele dag bezig met ze verzorgen en aandacht geven. Verder hebben we nog Nilda die erg zwak is en slecht longen heeft, ze is net 3 jaar geworden en praat of loopt niet. Sheila loopt slecht omdat ze geboren is met haar heup uit de kom en daar jaren niets aangedaan is. Verder heeft ze ook achterstand omdat ze alleen maar een paar woordjes kan spreken en zich niet voldoende ontwikkeld. Er is ook een jongen die blind is (Eberson) hij houdt erg van geluiden maken en hij heeft een sprekend persoon nodig om de wereld voor hem te duiden. Ik vind het erg leuk om met hem te werken, we zingen samen en gaan naar de konijnen. En ruil daar voor krijg ik een beso op elke cara (kus op de wang). Tot slot woont onze Christopher nog bij de Lupes, hij komt uit een andere casa hogar en er werd vermoed dat hij ook een verstandelijke beperking heeft. Hij is bij ons om hier verder onderzoek naar te doen. Zoals het er nu naar uitziet ontwikkeld hij zich prima, hij is 6 maanden en begint te brabbelen, zit recht op en lacht en weet speeltjes op te sporen. Hij heeft problemen met zijn longen en met zijn benen maar verder ziet het er wel goed voor hem uit denk ik. Als vrijwilliger ben je bij de Lupes dus vooral bezig met het verzorgen en aandacht geven. Ik vind alle groepen eigenlijk wel leuk om op te werken, maar heb het het meest naar mijn zin bij de Lupes. Denk omdat het vertrouwd is vanwege mijn werk in Nederland. Het werken is hier dus prima al maak ik soms weken van 49 uur verspreid over 6 dagen. Het leven is hier trouwens wel relaxt, de zon schijnt en de mensen zijn erg aardig. Dus wanneer ik een beetje vrij heb kan ik genieten van Peru en dat is wel fijn. We gaan vaak uit eten omdat het hier erg goedkoop is. Van de week Pizza (4 euro) gegeten, erg lekker! Om jullie een beetje een beeld te geven van wat de spullen hier kosten hier een overzicht:
Minder dan 1 euro (4 sol)
- Eten bij een mammita (1 sol)
- Fles water van 3 liter (2 sol)
- Spinazie, 2 paprika’s, komkommer, 2 uien, tomaten, sla (2 sol)
- 10 witte bolletjes (1 sol)
- Busrit van 1 uur (3 sol)

Minder dan 5 euro (25 sol)
- Sjaal (8 sol)
-Boodschappen: koekjes, water, pak vruchtensap, pak melk, cornflakes, wc papier, honing, brood, jam (15 sol)
- Busrit van 10 uur (25 sol)

Het leven is hier dus niet bepaald duur. Een mammita is trouwens een vrouw die vanuit haar huis eten verkoopt. Vaak kan je ook binnen zitten om het op te eten. Je krijgt een bord met rijst, aardappels, sla en een stukje vlees als je dat wilt ten minste en dat kost je dan 0,25 eurocent. Je kunt het ook mee naar huis nemen. Het enige jammere is dat alle mammitas zo´n beetje hetzelfde verkopen dus dat je niet elke dag even een maaltijd gaat halen. We koken ´s avonds ook wel eens zelf in de ons huis maar we hebben maar twee gapitjes en geen oven en nu niet echt de beste pannen. Wie heeft er trouwens nog een makkelijke maaltijd die we hier kunnen maken, we hebben hier niet zoveel inspiratie meer. Je kunt hier niet alles kopen wat we in Nederland hebben maar groente en fruit is hier volop aanwezig. O, ja nog een eis aan de maaltijd ideeën (geen rijst) we eten hier namelijk elke middag rijst met de kinderen in de casa en hebben daar ´s avonds niet echt zin meer in. Mijn webalbum is dus af en ik zal er wanneer ik ze heb steeds nieuwe foto´s in plaatsen. Wanneer je dus benieuwd bent of er nieuwe foto´s zijn moet je maar even de link in het vorige bericht aanklikken. Tot het volgende bericht.