Navidad en Ayacucho
Door: Lotte
Blijf op de hoogte en volg Lotte
27 December 2007 | Peru, Ayacucho
Kerstmis in Ayacucho
Voor iedereen die ik het nog niet gewenst heb een gelukkig kerstfeest en ook bedankt voor jullie kerstwensen (digitaal en over de post). Aangezien de meeste van jullie kerst op de gebruikelijke manier in Nederland hebben gevierd zal ik maar even vertellen hoe ik het hier heb gehad.
Kerstnacht
Vandaag is het in de casa groot feest voor de kinderen uit de buurt we geven namelijk kado´s en kleding weg. De hele week zijn er al kinderen die aan ons vragen wanneer ze kado´s kunnen halen. Ze staan vandaag al vanaf een uur of acht voor de deur, maar de kados worden vanaf tien uur uitgedeeld. En woow wat zijn er veel kinderen vandaag. Er wordt een grote groep in de casa gelaten maar helaas is er niet genoeg ruimte voor iedereen. Er is een clown en de kinderen genieten van het spektakel. Er worden snoepjes uitgedeeld en dan volgt er chocolate melk met broodjes. Vervolgens gaan alle kinderen (iets van 300) in een rij staan en ontvangen 1 voor 1 hun kado´s . Ze zijn gelukkig allemaal erg blij met poppen, auto´s, blokken etc. Als alle kids de casa weer uit zijn is er nog een andere groep met veel moeders met jonge kinderen. Terwijl iedereen staat te wachten breekt een enorme regen en onweersbui los. We proberen iedereen binnen onder te brengen. We delen nu met name kleren uit en dat komt goed uit voor de natte en verkleumde mensen. Nu een stuk of 200. Helaas hebben we niet genoeg voor iedereen en zoeken we zelfs nog spullen in de kasten van de kinderen. Het is eigenlijk echt niet eerlijk hoeveel bedrijven enz. Hier kado´s komen brengen met kerstmis terwijl alle kindjes uit de straat een stuk minder hebben dan wij. Wanneer ook de tweede groep uit de casa is gelaten staan er weer nieuwe mensen voor de casa dit keer maar een stuk of 20 en met heel wat gezoek kunnen we ze ook nog tevreden stellen. Nu moet ik eigenlijk beginnen met werken maar door de drukte heb ik geen tijd gehad om te eten en ik neem dan eerst ook maar even een welverdiende pauze. Dan werk ik met de kleintjes. Ik neem Fermin mee op een wandeling omdat hij bijna de hele tijd binnen heeft gezeten vanwege de grote drukte (dan raakt hij het overzicht kwijt en voelt zich niet veilig). Na mijn dienst ga ik in ons huis helpen koken we maken met alle vrijwilligers een kerstdiner voor Gil en Chantal. We eten kip met appelmoes, gebakken aardappel, pompoenpuree en courgette gratin. Een welkome afwisseling zo zonder rijst eens een keer. De maaltijd verloopt erg gezellig de elektriciteit doet het niet maar dat geeft niet met kerst, we eten met kaarslicht. Na het voorgerecht (toast en cuacemole) en het hoofdgerecht zijn we toegekomen aan de taarten die Veerle en ik hebben gebakken. We hebben een appeltaart maar helaas is de bodem daar van niet helemaal gaar geworden. We hebben ze gabakken in een enorme houtoven maar het smaakt nog prima. Ik heb ook nog met het recept van een andere vrijwilligster een chocolade taart gebakken die verbazend lekker is. Met dank aan de opgestuurde chocola uit Nederland. Na de maaltijd en de afwas is het al twaalf uur en horen we opens allemaal knallen. Blijkt dat ze hier de geboorte van Jezus inleiden met vuurwerk. We klimmen snel op het dak van het vrijwilligershuis en genieten van het vuurwerk. Dan plof ik moe maar voldaan op mijn bed.
1e kerstdag
Vanmorgen naar de kerk gegaan om een Peruaanse kerstdienst mee te maken. We apart hoor in een katholieke kerk. De mislijder had ook echt een mijter op (noem je vast anders in de kerk) en de kerk was grotendeels verguld en er waren erg veel beelden. Een aantal mensen hadden hun kindje Jezus mee genomen uit de kerststal om te laten zegenen. Het is hier nogal een belangrijk icon. Op de markt heb je ook verschillende stalletjes waar je wel honderd soorten jurkjes voor het kindje kan kopen. En ik zag ook veel mensen die het beeldje mee namen in een bedje of een versierde doos. De mis was gelukkig in het Spaans, dus ik kon het wel aardig volgen. Er warden nog een aantal bekende kerstliederen gezongen al kon ik de tekst niet meezingen. Het kerstverhaal werd verteld en we moesten vaak gaan zitten en weer gaan staan. Naast mij zat iemand die alle gebeden en liederen uit haar hoofd kenden en me een beetje kwaad aan keek om dat ik niet steeds een kruisje sloeg. Ook wordt er wanneer er uit de bijbel wordt voorgelezen gezegd dat het het woord van God is en dan antwoord de hele kerk met iets van gezegend zij het woord van God. Al met al een hele nieuwe ervaring voor me dus. Veel pracht en praal en machtsvertoon voor mijn gevoel. Ook waren er een aantal prominenten van de politie aanwezig die nogal vaak genoemd werden tijdens de mis. Dan denk ik toch wel even waar gaat het hier nu om dat er een aantal politiemensen aanwezig zijn of om de dienst zelf? Aan het einde van de dienst draait Francien (die ik tegen ben gekomen in de kerk) zich naar met toe en wenst me de vrede van God toe. Dat blijkt hier gewoonte te zijn want ook mijn buren aan alle kanten geven me een hand en wensen met hetzelfde toe. Ik laat het allemaal maar over me heen komen, het was in ieder geval een nieuwe en interessante ervaring. Na de mis ga ik nog even koffie drinken met Francien en vertrekken we terug naar de casa. Waar het alweer tijd is om aan de kerstlunch te beginnen. We eten kalkoen, echt kerstig dus. Ik eet aardappels met saus. Na de lunch heb ik tijd om even te relaxen. Dan koken we de restjes van gisteren en houden we met alle vrijwilligers een mini kerstdiner.
Tweede kerstdag
Mijn kleren gewassen en daarna aan het werk gegaan ik werk tot 8 uur met de gehandicapte kindjes. We zitten lekker buiten in een soort geïmproviseerde tent. We zijn Eberson aan het proberen te leren zindelijk te worden hij is immers bijna vier. Het is nogal een gedoe maar aan het eind van de avond toch een geklater op het potje! Nu maar zien of we morgen het geschreeuw en gehuil om een pañal (luier) nog aan kunnen horen. Maar de eerste dagen zijn meestal het moeilijkst en maar hopen dat het steeds makkelijker wordt. We hebben in ieder geval zoals de boekjes het voorschrijven overdreven blij gedaan bij het eerste geklater. Rond half acht kan ik gaan aangezien we een kerstdiner met iedereen in de casa hebben- Hilo de oro een door jongere opgerichte organisatie uit Frankrijk met een groot budget heeft voor ons gekookt. Zij zijn ook bezig met het bouwen van een speeltuin op het nieuwe terrein waar de casas komen te staan. Helaas is er geen vegetarische optie en bestaat mijn kerstdiner uit salade. Na een spektakel met vuurvreters en lichtgevende jongleerballen maak ik nog even een pannetje pasta en dan gaan we allemaal naar bed.
Derde? Kerstdag
Vandaag met de kinderen naar een door het legergeorganiseerde weggeefactie gegaan. We waren speciale genodigden en kregen gedoe plaatsen. Ik heb me met Fermin bezig gehouden hij was het grootste deel van de tijd redelijk rustig en heeft in mijn armen en op mijn nek gezeten. Toen het eten en drinken werd uitgedeeld werd het moeilijker voor hem. Hij bleef maar rond rennen om te proberen broodjes af te pakken van andere kinderen en ik het steeds proberen te voorkomen. Toen ook wij aan de beurt waren voor chocolade en brood ging het wel weer goed. Ik heb hem zo klein mogelijke stukjes gegeven zodat wanneer we klaar waren de andere kinderen ook gegeten zouden hebben. Aan het einde hebben alle jongens een auto gekregen en de meisjes een pop. Ja ook het leger doet aan de stereotype rolverdeling. Wel hadden de legercommandanten volgens ons aardig wat gedronken dat zou zeker op reprimandes komen te staan in Nederland maar hier is het geloof ik wel normaal. Nou jongens dit was denk ik voorlopig mijn laatste weblog aanstaande zaterdag vertrek ik naar Lima om daar het nieuwe jaar in te luiden met Leandra en vandaar uit vertrek ik naar Ecuador. Om vervolgens 23 januari weer in Nederland aan te komen. Ik heb geen idee of ik tussen door nog tijd heb om een update te schrijven ik zal in ieder geval wel zorgen dat ik mijn vluchtgegevens nog een keer op de site zet. Voor iedereen een Prospero año neuvo! Liefs, Lot
Een dag met de Grandes
Vanmorgen begin ik om 6 uur. De kinderen zijn hun bed al uit en zitten aan de ontbijt tafel. Ik ga er bij zitten en zorg ervoor dat er een beetje rustig gegeten wordt. Met zo´n 15 kinderen in een kleine ruimte is dat nog niet zo makkelijk. Na het eten neemt ieder zijn bord mee en was deze af. Vervolgens probeer ik ervoor te zorgen dat iedereen zijn tanden poetst. Dat is nog een heel gedoe maar ik heb er ondertussen een trucje voor. Wanneer je van iedereen de tandenborstel in je handen neemt en dan aan het eind van de tandenpoets beurt kijkt welke je nog in je handen hebt. Dan weet je in ieder geval wie niet gepoetst heeft. Dan opzoek naar die kinderen en ze met verhalen over uit je mond vallende tanden toch aan het petsen krijgen. Vervolgens moet iedereen zijn schooluniform aantrekken. Voor de ene persoon is dit gemakkelijk voor de andere verloopt het vaak noga lastig. De oudere meisjes (Cilliana, Sonia, Margary, Sabina en Florinda) doen alles zelfstandig en hebben ook haast geen sturing nodig. Zij slapen boven. Hier slapen ook Brenda en Deisy (5), Noemi (7), Alberto en Alonso (6). Deze kinderen moeten we allemaal een beetje helpen met aankleden. Brenda en Deisy hebben vaak geen zin en moeten gestimuleerd worden, Noemi heeft een ontwikkelingsachterstand en moet geholpen worden. En dan hebben we nog Alberto en Alonso die beiden psychische problemen hebben en niet zoveel van school houden. Het is dus lastig om ze in de schooluniformen te krijgen maar met spelletjes en veel geduld lukt het meestal wel. Beneden slapen de 5 oudere jongens (Abel, Favio, Julver, Emmerson en Luis) meestal kleden ze zich redelijk snel om, wel met wat jongens gegein waar je af en toe een eind aan moet maken voordat er een echt gevecht uitbreekt. De kinderen hebben hier bijna allemaal moeite met het delen van spullen en kunnen weinig hebben van de andere kinderen. Samen spelen is dus moeilijk en er is eigenlijk wel altijd iemand nodig om het in goede banen te leiden ook bij de oudere kinderen. Ook vindt bijvoorbeeld Alonso het leuk om streken uit te halen naar de andere kinderen toe (speelgoed afpakken, iets verstoppen etc.) maar als iemand precies hetzelfde met hem uit halt dan krijgt hij meteen een schreeuw en huilbui. Hij heeft een erg sterk karakter en het is lastig om hem wanneer hij kwaad of verdrietig is in toom te houden. Met Alberto die ook psychische problemen heeft is het een ander verhaal. Hij is in de gevangenis geboren en toen hij in een pot met kokend heet water in de gevangenis is gevallen naar de casa overgeplaatst. Er wordt gedacht dat hij op het moment een kinderdepressie heeft. Hij sluit zich vaak af en spelt meestal alleen. Wanneer iets anders gaat dan hij in zijn hoofd had kan hij een crisis krijgen en dat uit zich in slaan, schoppen, schreeuwen etc. Ook hij is lastig weer kalm te krijgen. Gelukkig kunnen we meestal voorkomen dat de kinderen in een crisis terecht komen. Maar met al de kinderen in de casa is het soms lastig omdat er altijd wel iemand iets uitspookt wanneer een van de twee jongens tegen een crisis aanzit.
Om weer even verder te gaan met de ochtend bijna iedereen heeft nu zijn schooluniform aan. Ik ben samen met Alonso zijn pyjama en lakens aan het wassen aangezien hij het vannacht niet droog heeft gehouden ook een kenmerk van onze kinderen met psychische problemen. Vandaag verloopt het redelijk rustig en wordt ik maar een klein beetje nat. We zingen tijdens het wassen (dat we ook in de casa met de hand doen) en dat werkt meestal wel goed om Alonso een beetje gemotiveerd te houden. Dan is het tijd om ook zijn schooluniform aan te trekken. We doen wie het snelst is. Alonso trekt zijn broek aan terwijl ik probeer om zijn bovengoed aan te trekken. Het gaat tot nu toe prima. Maar dank omen wat andere kinderen de kamer in en is Alonso weer afgeleid. Met wat overredingskracht toch ook nog sokken en schoenen aangekregen. Dan lees ik nog even een boek met een paar kinderen en is het tijd om naar school te gaan. De kids worden naar school gebracht door de señoritas en ik heb nu om 08.30 een tijd pauze. Eerst maar ontbijten met Chapla (witte broodjes) en havermout. Dan stap ik in de combi naar de stad om even wat boodschappen te doen. Na naar de supermarkt en de gewone markt geweest te zijn vertrek ik terug naar huis. Nog even een beetje lezen en dan is het al weer tijd om Brenda en Deisy van school te halen. Het is maat tien minuten lopen en ik zorg dat ik er om 1 uur ben. Dan is de school officieel afgelopen maar zoals het in Peru gaat moet ik nog minstens een kwartier wachten tot ze klaar zijn. Dan gaan we op weg naar de casa. Brenda en Deisy vertikken het weer eens om hun rugzak te dragen ik zeg ze dat ik hem dan maar achterlaat op het schoolplein. Eerst kan het ze niks schelen maar als we de school uit zijn wat zo´n 5 minuten duurt aangezien het een flinke school is geef ik ze nog maar eens aan dat er een probleem is als ze zonder rugzakken thuiskomen. Dan bedenken ze zich toch maar en gaan we rechtsomkeert om hun rugzakken op te halen. Dan lopen ze redelijk braaf naar huis. We zien Gil en Chantal in de bus rijden en ze willen graag vlot thuis zijn om ze te begroeten. Thuis aangekomen worden de schooluniformen weer omgeruild voor de gewone kleding en moeten Brenda en Daisy hun sokken wassen. Dan is het tijd om te lunchen. De andere kinderen druppelen ook binnen en ik help ze met het wassen van hun uniformen. Na dat iedereen geluncht heeft is het voor veel kinderen tijd voor huiswerk. De een is wat meer gemotiveerd dan de ander. Ik help vandaag Florinda met Engels dat lukt me wel, met huiswerk Spaans kan ik echt niet helpen. In schrijven ben ik niet zo goed aangezien we dat hier nooit hoeven te doen. Maar wat geven ze hier beroerd Engels zeg in de opdrachten van de docent staan allemaal fouten en de aangezien de h- klank hier niet bestaat wordt er geleerd om in plaats van hello gello te zeggen. Na de huiswerk sessie hebben een aantal kinderen vrij om te spleen. We doen vandaag een aantal spelletjes aan tafel en ik ga dan met een aantal kinderen de straat op om te fietsen. Dat is echt niet zoals in Nederland aangezien de straten niet geasfalteerd zijn en vol gaten en stenen zitten. De kinderen vallen dan ook nog al vaak om maar gelukkig niet al te hard en ik weet het er zonder dat er tranen gevloeid zijn vanaf te brengen. Dan is het al leer zes uur en gaan de kinderen eten en mijn dienst zit erop. Een andere vrijwilliger is om 2 uur begonnen en blijft tot acht uur. Dan eet je met de kinderen en spelt na het eten nog even met ze. Dan begint de lastige taak om ze allemaal rustig in hun bed te krijgen. Ook nu zijn Alonso en Alberto de kinderen die het meeste aandacht en sturing nodig hebben. Als de boven verdieping in bed ligt zing ik nog even een Nederlandse liedje voor ze waarbij ik voortdurend onderbroken wordt door Alonso om de betekenis van woorden te vragen. Dan loop ik naar beneden en onderbreek het kussengevecht waar de oudere jongens mee bezig zijn. Zij moeten ook gaan slapen, na hier en daar wat kussens afgepakt te hebben klimt ieder zijn bed in en is de rust zo rond 20.00 -20.30 weer gekeerd in de casa.
Voor iedereen die ik het nog niet gewenst heb een gelukkig kerstfeest en ook bedankt voor jullie kerstwensen (digitaal en over de post). Aangezien de meeste van jullie kerst op de gebruikelijke manier in Nederland hebben gevierd zal ik maar even vertellen hoe ik het hier heb gehad.
Kerstnacht
Vandaag is het in de casa groot feest voor de kinderen uit de buurt we geven namelijk kado´s en kleding weg. De hele week zijn er al kinderen die aan ons vragen wanneer ze kado´s kunnen halen. Ze staan vandaag al vanaf een uur of acht voor de deur, maar de kados worden vanaf tien uur uitgedeeld. En woow wat zijn er veel kinderen vandaag. Er wordt een grote groep in de casa gelaten maar helaas is er niet genoeg ruimte voor iedereen. Er is een clown en de kinderen genieten van het spektakel. Er worden snoepjes uitgedeeld en dan volgt er chocolate melk met broodjes. Vervolgens gaan alle kinderen (iets van 300) in een rij staan en ontvangen 1 voor 1 hun kado´s . Ze zijn gelukkig allemaal erg blij met poppen, auto´s, blokken etc. Als alle kids de casa weer uit zijn is er nog een andere groep met veel moeders met jonge kinderen. Terwijl iedereen staat te wachten breekt een enorme regen en onweersbui los. We proberen iedereen binnen onder te brengen. We delen nu met name kleren uit en dat komt goed uit voor de natte en verkleumde mensen. Nu een stuk of 200. Helaas hebben we niet genoeg voor iedereen en zoeken we zelfs nog spullen in de kasten van de kinderen. Het is eigenlijk echt niet eerlijk hoeveel bedrijven enz. Hier kado´s komen brengen met kerstmis terwijl alle kindjes uit de straat een stuk minder hebben dan wij. Wanneer ook de tweede groep uit de casa is gelaten staan er weer nieuwe mensen voor de casa dit keer maar een stuk of 20 en met heel wat gezoek kunnen we ze ook nog tevreden stellen. Nu moet ik eigenlijk beginnen met werken maar door de drukte heb ik geen tijd gehad om te eten en ik neem dan eerst ook maar even een welverdiende pauze. Dan werk ik met de kleintjes. Ik neem Fermin mee op een wandeling omdat hij bijna de hele tijd binnen heeft gezeten vanwege de grote drukte (dan raakt hij het overzicht kwijt en voelt zich niet veilig). Na mijn dienst ga ik in ons huis helpen koken we maken met alle vrijwilligers een kerstdiner voor Gil en Chantal. We eten kip met appelmoes, gebakken aardappel, pompoenpuree en courgette gratin. Een welkome afwisseling zo zonder rijst eens een keer. De maaltijd verloopt erg gezellig de elektriciteit doet het niet maar dat geeft niet met kerst, we eten met kaarslicht. Na het voorgerecht (toast en cuacemole) en het hoofdgerecht zijn we toegekomen aan de taarten die Veerle en ik hebben gebakken. We hebben een appeltaart maar helaas is de bodem daar van niet helemaal gaar geworden. We hebben ze gabakken in een enorme houtoven maar het smaakt nog prima. Ik heb ook nog met het recept van een andere vrijwilligster een chocolade taart gebakken die verbazend lekker is. Met dank aan de opgestuurde chocola uit Nederland. Na de maaltijd en de afwas is het al twaalf uur en horen we opens allemaal knallen. Blijkt dat ze hier de geboorte van Jezus inleiden met vuurwerk. We klimmen snel op het dak van het vrijwilligershuis en genieten van het vuurwerk. Dan plof ik moe maar voldaan op mijn bed.
1e kerstdag
Vanmorgen naar de kerk gegaan om een Peruaanse kerstdienst mee te maken. We apart hoor in een katholieke kerk. De mislijder had ook echt een mijter op (noem je vast anders in de kerk) en de kerk was grotendeels verguld en er waren erg veel beelden. Een aantal mensen hadden hun kindje Jezus mee genomen uit de kerststal om te laten zegenen. Het is hier nogal een belangrijk icon. Op de markt heb je ook verschillende stalletjes waar je wel honderd soorten jurkjes voor het kindje kan kopen. En ik zag ook veel mensen die het beeldje mee namen in een bedje of een versierde doos. De mis was gelukkig in het Spaans, dus ik kon het wel aardig volgen. Er warden nog een aantal bekende kerstliederen gezongen al kon ik de tekst niet meezingen. Het kerstverhaal werd verteld en we moesten vaak gaan zitten en weer gaan staan. Naast mij zat iemand die alle gebeden en liederen uit haar hoofd kenden en me een beetje kwaad aan keek om dat ik niet steeds een kruisje sloeg. Ook wordt er wanneer er uit de bijbel wordt voorgelezen gezegd dat het het woord van God is en dan antwoord de hele kerk met iets van gezegend zij het woord van God. Al met al een hele nieuwe ervaring voor me dus. Veel pracht en praal en machtsvertoon voor mijn gevoel. Ook waren er een aantal prominenten van de politie aanwezig die nogal vaak genoemd werden tijdens de mis. Dan denk ik toch wel even waar gaat het hier nu om dat er een aantal politiemensen aanwezig zijn of om de dienst zelf? Aan het einde van de dienst draait Francien (die ik tegen ben gekomen in de kerk) zich naar met toe en wenst me de vrede van God toe. Dat blijkt hier gewoonte te zijn want ook mijn buren aan alle kanten geven me een hand en wensen met hetzelfde toe. Ik laat het allemaal maar over me heen komen, het was in ieder geval een nieuwe en interessante ervaring. Na de mis ga ik nog even koffie drinken met Francien en vertrekken we terug naar de casa. Waar het alweer tijd is om aan de kerstlunch te beginnen. We eten kalkoen, echt kerstig dus. Ik eet aardappels met saus. Na de lunch heb ik tijd om even te relaxen. Dan koken we de restjes van gisteren en houden we met alle vrijwilligers een mini kerstdiner.
Tweede kerstdag
Mijn kleren gewassen en daarna aan het werk gegaan ik werk tot 8 uur met de gehandicapte kindjes. We zitten lekker buiten in een soort geïmproviseerde tent. We zijn Eberson aan het proberen te leren zindelijk te worden hij is immers bijna vier. Het is nogal een gedoe maar aan het eind van de avond toch een geklater op het potje! Nu maar zien of we morgen het geschreeuw en gehuil om een pañal (luier) nog aan kunnen horen. Maar de eerste dagen zijn meestal het moeilijkst en maar hopen dat het steeds makkelijker wordt. We hebben in ieder geval zoals de boekjes het voorschrijven overdreven blij gedaan bij het eerste geklater. Rond half acht kan ik gaan aangezien we een kerstdiner met iedereen in de casa hebben- Hilo de oro een door jongere opgerichte organisatie uit Frankrijk met een groot budget heeft voor ons gekookt. Zij zijn ook bezig met het bouwen van een speeltuin op het nieuwe terrein waar de casas komen te staan. Helaas is er geen vegetarische optie en bestaat mijn kerstdiner uit salade. Na een spektakel met vuurvreters en lichtgevende jongleerballen maak ik nog even een pannetje pasta en dan gaan we allemaal naar bed.
Derde? Kerstdag
Vandaag met de kinderen naar een door het legergeorganiseerde weggeefactie gegaan. We waren speciale genodigden en kregen gedoe plaatsen. Ik heb me met Fermin bezig gehouden hij was het grootste deel van de tijd redelijk rustig en heeft in mijn armen en op mijn nek gezeten. Toen het eten en drinken werd uitgedeeld werd het moeilijker voor hem. Hij bleef maar rond rennen om te proberen broodjes af te pakken van andere kinderen en ik het steeds proberen te voorkomen. Toen ook wij aan de beurt waren voor chocolade en brood ging het wel weer goed. Ik heb hem zo klein mogelijke stukjes gegeven zodat wanneer we klaar waren de andere kinderen ook gegeten zouden hebben. Aan het einde hebben alle jongens een auto gekregen en de meisjes een pop. Ja ook het leger doet aan de stereotype rolverdeling. Wel hadden de legercommandanten volgens ons aardig wat gedronken dat zou zeker op reprimandes komen te staan in Nederland maar hier is het geloof ik wel normaal. Nou jongens dit was denk ik voorlopig mijn laatste weblog aanstaande zaterdag vertrek ik naar Lima om daar het nieuwe jaar in te luiden met Leandra en vandaar uit vertrek ik naar Ecuador. Om vervolgens 23 januari weer in Nederland aan te komen. Ik heb geen idee of ik tussen door nog tijd heb om een update te schrijven ik zal in ieder geval wel zorgen dat ik mijn vluchtgegevens nog een keer op de site zet. Voor iedereen een Prospero año neuvo! Liefs, Lot
Een dag met de Grandes
Vanmorgen begin ik om 6 uur. De kinderen zijn hun bed al uit en zitten aan de ontbijt tafel. Ik ga er bij zitten en zorg ervoor dat er een beetje rustig gegeten wordt. Met zo´n 15 kinderen in een kleine ruimte is dat nog niet zo makkelijk. Na het eten neemt ieder zijn bord mee en was deze af. Vervolgens probeer ik ervoor te zorgen dat iedereen zijn tanden poetst. Dat is nog een heel gedoe maar ik heb er ondertussen een trucje voor. Wanneer je van iedereen de tandenborstel in je handen neemt en dan aan het eind van de tandenpoets beurt kijkt welke je nog in je handen hebt. Dan weet je in ieder geval wie niet gepoetst heeft. Dan opzoek naar die kinderen en ze met verhalen over uit je mond vallende tanden toch aan het petsen krijgen. Vervolgens moet iedereen zijn schooluniform aantrekken. Voor de ene persoon is dit gemakkelijk voor de andere verloopt het vaak noga lastig. De oudere meisjes (Cilliana, Sonia, Margary, Sabina en Florinda) doen alles zelfstandig en hebben ook haast geen sturing nodig. Zij slapen boven. Hier slapen ook Brenda en Deisy (5), Noemi (7), Alberto en Alonso (6). Deze kinderen moeten we allemaal een beetje helpen met aankleden. Brenda en Deisy hebben vaak geen zin en moeten gestimuleerd worden, Noemi heeft een ontwikkelingsachterstand en moet geholpen worden. En dan hebben we nog Alberto en Alonso die beiden psychische problemen hebben en niet zoveel van school houden. Het is dus lastig om ze in de schooluniformen te krijgen maar met spelletjes en veel geduld lukt het meestal wel. Beneden slapen de 5 oudere jongens (Abel, Favio, Julver, Emmerson en Luis) meestal kleden ze zich redelijk snel om, wel met wat jongens gegein waar je af en toe een eind aan moet maken voordat er een echt gevecht uitbreekt. De kinderen hebben hier bijna allemaal moeite met het delen van spullen en kunnen weinig hebben van de andere kinderen. Samen spelen is dus moeilijk en er is eigenlijk wel altijd iemand nodig om het in goede banen te leiden ook bij de oudere kinderen. Ook vindt bijvoorbeeld Alonso het leuk om streken uit te halen naar de andere kinderen toe (speelgoed afpakken, iets verstoppen etc.) maar als iemand precies hetzelfde met hem uit halt dan krijgt hij meteen een schreeuw en huilbui. Hij heeft een erg sterk karakter en het is lastig om hem wanneer hij kwaad of verdrietig is in toom te houden. Met Alberto die ook psychische problemen heeft is het een ander verhaal. Hij is in de gevangenis geboren en toen hij in een pot met kokend heet water in de gevangenis is gevallen naar de casa overgeplaatst. Er wordt gedacht dat hij op het moment een kinderdepressie heeft. Hij sluit zich vaak af en spelt meestal alleen. Wanneer iets anders gaat dan hij in zijn hoofd had kan hij een crisis krijgen en dat uit zich in slaan, schoppen, schreeuwen etc. Ook hij is lastig weer kalm te krijgen. Gelukkig kunnen we meestal voorkomen dat de kinderen in een crisis terecht komen. Maar met al de kinderen in de casa is het soms lastig omdat er altijd wel iemand iets uitspookt wanneer een van de twee jongens tegen een crisis aanzit.
Om weer even verder te gaan met de ochtend bijna iedereen heeft nu zijn schooluniform aan. Ik ben samen met Alonso zijn pyjama en lakens aan het wassen aangezien hij het vannacht niet droog heeft gehouden ook een kenmerk van onze kinderen met psychische problemen. Vandaag verloopt het redelijk rustig en wordt ik maar een klein beetje nat. We zingen tijdens het wassen (dat we ook in de casa met de hand doen) en dat werkt meestal wel goed om Alonso een beetje gemotiveerd te houden. Dan is het tijd om ook zijn schooluniform aan te trekken. We doen wie het snelst is. Alonso trekt zijn broek aan terwijl ik probeer om zijn bovengoed aan te trekken. Het gaat tot nu toe prima. Maar dank omen wat andere kinderen de kamer in en is Alonso weer afgeleid. Met wat overredingskracht toch ook nog sokken en schoenen aangekregen. Dan lees ik nog even een boek met een paar kinderen en is het tijd om naar school te gaan. De kids worden naar school gebracht door de señoritas en ik heb nu om 08.30 een tijd pauze. Eerst maar ontbijten met Chapla (witte broodjes) en havermout. Dan stap ik in de combi naar de stad om even wat boodschappen te doen. Na naar de supermarkt en de gewone markt geweest te zijn vertrek ik terug naar huis. Nog even een beetje lezen en dan is het al weer tijd om Brenda en Deisy van school te halen. Het is maat tien minuten lopen en ik zorg dat ik er om 1 uur ben. Dan is de school officieel afgelopen maar zoals het in Peru gaat moet ik nog minstens een kwartier wachten tot ze klaar zijn. Dan gaan we op weg naar de casa. Brenda en Deisy vertikken het weer eens om hun rugzak te dragen ik zeg ze dat ik hem dan maar achterlaat op het schoolplein. Eerst kan het ze niks schelen maar als we de school uit zijn wat zo´n 5 minuten duurt aangezien het een flinke school is geef ik ze nog maar eens aan dat er een probleem is als ze zonder rugzakken thuiskomen. Dan bedenken ze zich toch maar en gaan we rechtsomkeert om hun rugzakken op te halen. Dan lopen ze redelijk braaf naar huis. We zien Gil en Chantal in de bus rijden en ze willen graag vlot thuis zijn om ze te begroeten. Thuis aangekomen worden de schooluniformen weer omgeruild voor de gewone kleding en moeten Brenda en Daisy hun sokken wassen. Dan is het tijd om te lunchen. De andere kinderen druppelen ook binnen en ik help ze met het wassen van hun uniformen. Na dat iedereen geluncht heeft is het voor veel kinderen tijd voor huiswerk. De een is wat meer gemotiveerd dan de ander. Ik help vandaag Florinda met Engels dat lukt me wel, met huiswerk Spaans kan ik echt niet helpen. In schrijven ben ik niet zo goed aangezien we dat hier nooit hoeven te doen. Maar wat geven ze hier beroerd Engels zeg in de opdrachten van de docent staan allemaal fouten en de aangezien de h- klank hier niet bestaat wordt er geleerd om in plaats van hello gello te zeggen. Na de huiswerk sessie hebben een aantal kinderen vrij om te spleen. We doen vandaag een aantal spelletjes aan tafel en ik ga dan met een aantal kinderen de straat op om te fietsen. Dat is echt niet zoals in Nederland aangezien de straten niet geasfalteerd zijn en vol gaten en stenen zitten. De kinderen vallen dan ook nog al vaak om maar gelukkig niet al te hard en ik weet het er zonder dat er tranen gevloeid zijn vanaf te brengen. Dan is het al leer zes uur en gaan de kinderen eten en mijn dienst zit erop. Een andere vrijwilliger is om 2 uur begonnen en blijft tot acht uur. Dan eet je met de kinderen en spelt na het eten nog even met ze. Dan begint de lastige taak om ze allemaal rustig in hun bed te krijgen. Ook nu zijn Alonso en Alberto de kinderen die het meeste aandacht en sturing nodig hebben. Als de boven verdieping in bed ligt zing ik nog even een Nederlandse liedje voor ze waarbij ik voortdurend onderbroken wordt door Alonso om de betekenis van woorden te vragen. Dan loop ik naar beneden en onderbreek het kussengevecht waar de oudere jongens mee bezig zijn. Zij moeten ook gaan slapen, na hier en daar wat kussens afgepakt te hebben klimt ieder zijn bed in en is de rust zo rond 20.00 -20.30 weer gekeerd in de casa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
