Uit het oog, uit het hart?

Ondertussen ben ik alweer een paar dagen in Nederland maar om jullie toch ook nog op de hoogte te brengen van mijn laatste avonturen mijn voorlopig laatste weblog.
Na de jungle trip naar Quito gereden, wat koud opeens zeg. Ik begin de week maar rustig en houd een relax dagje in Quito waarbij ik een stadswandeling maak, een museum bezoek en mijn was laat doen. Morgen met de twee meiden uit de jungle naar Cotopaxi dus op tijd naar bed (ik heb me laten vertellen dat dit de hoogste actieve vulkaan is maar ik ben er niet zo zeker van). Jammer genoeg troffen we de volgende dag nogal een bewolkte Cotopaxi aan, maar het natuurgebied is prachtig. Grasland en meer afgewisseld door in wolken gehulde bergen en vulkanen waar af en toe de besneeuwde top van te zien is. De gids rijdt ons met de jeep en stuk omhoog zodat we nog maar ongeveer 400 meter (ongeveer een uur) hoeven te klimmen. We gaan naar het hoogst bereikbare punt 4800 meter waar je zonder professioneel materiaal kan komen. Op de parkeerplaats worden we bijna weggeblazen door een ijzige wind. , en door dat we in de wolken staan een klamme natte mist brrr. Handschoenen, muts, dikke trui en sokken maar toch nog wel een beetje koud. We lopen langzaam omhoog en stoppen vaak om de door onze gids voorgedane ademhalingoefeningen te doen (vooral met veel lawaai ademen en rare arm bewegingen maken). Het voelt een beetje als Tai Chi op een berg, eigenlijk wel relaxt. Het gaat me dit keer allemaal erg makkelijk af en heb eigenlijk haast geen last van de hoogte. Ja ademhalen gaat wel wat lastiger dan beneden maar de zuurstof vloeit rijkelijk doormijn bloed. Ik laat de gids van 70, die al meer dan 500x omhoog is geklommen en de twee meiden van in de dertig een eindje achter me en loop op mijn eigen tempo de berg op. Ook boven is het uitzicht helaas niet zo goed. Maar het voelt goed om de ‘top’ bereikt te hebben. De echte profs slapen hier een nacht en klimmen de volgende dag in ongeveer 6 uur omhoog naar de krater. Wij gaan weer terug na een kop thee en chocolade, gaat een stuk sneller dan onhoog. En we krijgen vanaf beneden nog even de top van de Cotopaxi te zien.
De vulkaan die bij Banos ligt en op uitbarsten staat levert volgens onze gids geen gevaar op voor het stadje en ik besluit dan ook mijn stoute schoenen aan te trekken en morgen naar banos te gaan.
In Banos aangekomen merk je helemaal niets van het “dreigende gevaar” van de vulkaan. Het leven gaat hier gewoon zijn relaxte gangetje. Overdag heb ik gewandeld naar een uitkijkpunt waarvandaan Marie (standbeeld) en ik op de hele vallei neer keken. Over een modderig paarden paadje terug naar beneden geglibberd. ’s Avonds op vulkaan kijk toer geweest, ook nu gooide de wolken weer roet in het eten en heb ik de top van de vulkaan niet gezien. De volgende ochtend ben ik vroeg vertrokken om te gaan mountainbiken. Echt erg lekker om weer eens te fietsen. En de route genaamd de 5 – watervallen route was ook prachtig en de hele tijd bergafwaarts. In plaats van 5 heb ik er de 6- watervallen route van gemaakt en ben nog een stukje doorgefietst. Ik heb nog de schrik van mijn leven gehad aangezien ik dacht dat er een lijk in de berm lag. Ik had al hele plannen gemaakt over welk huis misschien telefoon had en hoe je zoiets uitleg in het Spaans. Maar bij nadere inspectie bleek het een levensechte pop te zijn (traditie om deze bij oud en nieuw te verbranden, maar deze was in de greppel achtergelaten). Opgelucht fiets ik door naar mijn 6e waterval. Het is een heel avontuur om de waterval te bekijken, er gaat heel wat klim en klauter werk aan voor af, maar dat is eigenlijk wel extra leuk. En de waterval is het zeker wel waard.
’s Avonds met een gehuurde truck naar een ander uitzichtpunt geweest en dit keer wel de vulkaan gezien! Heel apart eerst hor je een laag gerommel dan zie je een rode gloed uit de top komen. En vervolgens spuiten er rode druppels vuur en lava omhoog. Wel spectaculair om een keer te zien. Na dat we weer beneden zijn, de bus naar Cuenca genomen, waar ik de volgende ochtend aan kwam. Eerst nog maar een dutje doen en vervolgens naar de Ingapirca ruines. Het bleek nog een flinke busrit te zijn maar het in nevels gehulde complex is het zeker de moeite waard. Nog een gesprek gevoerd met een aparte dame die daar in de buurt woont. Ze wilde eigenlijk een foto van haar en haar dochter maar begrijp uiteindelijk dat die niet zomaar uit mijn camera kon rollen. Ze raadde me bij wijze van afscheid nog aan om aan God te vragen of hij en man op mijn pad wilde brengen. Ook als ik de jongen nu nog niet in mijn leven wilde kon ik er in ieder geval vast om vragen. Ik heb maar een beetje instemmend geknikt aangezien ze me daarvoor had verteld een missionaris te zijn. En ik wilde zo langzamerhand eens naar huis gaan, ik weet uit ervaring dat ze nog al lang van stof kunnen zijn als je vertelt dat je eigenlijk niet in God gelooft.
Na een goede nachtrust in de morgen vertrokken naar Vilcabamba, waar ik ’s avonds in mijn hangmatje naar een lichtshow van glimwormen lig te kijken. Heerlijk in slaap gevallen met het geluid van de krekels en ’s morgens opgestaan met het geluid van de vogels. Na een stevig ontbijt met mijn gids (Sergio) op onze paarden geklommen. We maken een prachtige tocht door het cloud forest (hoog gelegen bos). En Sergio vertelt van alles over de natuur en over zijn eigen leven. Hij blijkt een zoontje met Down syndroom te hebben. Hij is de eerste ouder die ik in Zuid Amerika tegen kom die zich hier niet voor lijkt te schamen en lijkt te genieten van zijn zoon.
We zien veel vlinders en vogels, onder andere kolibris en een Quetzal (zeldzame blauwe vogel). ’s Avonds loop ik met mijn benen wat wijder dan normaal, vanwege de spierpijn, naar het dorp Vilcabamba (ongeveer 1 uur). We zitten namelijk ergens boven op een verg lekker afgelegen en rustig. Ik eet even wat en bekijk Vilcabamba om vervolgens terug te keren met de taxi. De volgende morgen nog lekker rustig door de bergen gewandeld en vervolgens de bus naar Piura (Peru) genomen (9 uur). Bij de grensovergang was er sprake van een insectenplaag, we werden belaagd dor grote bruine kevers die op het licht af kwamen. De politie waar ik me moest registreren (die vertrouw ik nog het minst van allemaal) vroeg of ik niet een van hen als vriend wilde, met een grapje er goed en geregistreerd vanaf gekomen.
Vervolgens bleken alle bussen richting Lima vol te zitten, het is het einde van het weekend en veel mensen gaan terug naar Lima voor het werk. Ik ga met een collectivo taxi naar een stad twee uur verder op. Ook hier blijkt hetzelfde probleem te zijn. Gelukkig is de taxi chauffeur erg aardig en helpt hij me een bus naar Lima langs de weg aan te houden zodat ik toch nog op weg naar Lima kan gaan. Ik zit tussen en zak rijst en moeder met kind (dat op mijn schoot slaapt) in. Heb ik in ieder geval nog een echte Peruaanse ervaring. Wel hebben we gelukkig 2 chauffeurs aangezien ik altijd een beetje bang ben bij een bochtig stukje bij de kliffen. Hie is nog niet zo lang geleden een bus naar beneden gestort van Molina (noodlijdend busbedrijf dat geen genoeg geld meer heeft voor 2 chauffeurs). Maar met de stuurkunsten van onze chauffeurs is het allemaal weer dik in orde gekomen. In Lima hartelijk ontvangen in het hostel. En mijn spullen opgehaald zodat ik kan gaan proberen alles in mijn rugzak te proppen. En het lukt warempel, ik heb zelfs nog ruimte over voor alles wat ik morgen nog wil gaan kopen. Mijn laatste uurtjes in Peru besteed ik dan ook met inkopen doen. Vervolgens met een taxi naar het vliegveld en op naar Nederland. Het landen in Nederland was erg vreemd maar ook bekend. Wat plat en o daar heb je onze weilanden met slootjes weer waren mijn eerste reacties. Op het vliegveld ontvangen door familie, vrienden en zelfs een heuse appeltaart. Nu begint Nederland alweer aardig te wennen alleen mijn slaapritme is nog een beetje zoals in Peru alles zes uur later. Ik verlang eigenlijk alweer een beetje naar zoals een Peruaans liedje gaat, una aventura mas (een avontuur meer). Voor mij geldt in ieder geval niet uit het oog uit het hart en ik zal mijn mooie ervaringen in Zuid Amerika nooit vergeten.