Cliffhanger

Na een drukke tijd in Ayacucho nu toch de tijd gevonden om weer een bericht te plaatsen.

Op een zaterdag met de bus naar Ayacucho vertrokken, nou dat me was me wel een tocht zeg. Mijn gastvader bracht me naar het busstation en daar namen we afscheid. Wel raar hoor om mijn net opgebouwde leventje weer achter me te laten. Maar ik heb ook wel weer zin om op avontuur te gaan en nieuwe indrukken op te doen. En natuurlijk ga ik nu op weg naar mijn project om daar mijn handen uit de mouwen te steken.

Aangekomen in het busstation kom ik de drie Duitse studenten tegen die vandaag ook naar Ayacucho vertrekken. We kunnen al snel doorlopen naar de bus en moeten met onze backpack een gammel trapje op klimmen. Onze backpacks worden namelijk vastgemaakt op het dak van de bus.... als dat maar goed gaat. Uitgezwaaid door een aantal leerlingen van de taalschool vertrekken we voor een mooie en spannende rit. De busrit voert dwars door de Andes en we hebben constant een prachtig uitzicht. Vanwege deze bergtocht toch wel een rit vol adrenaline stoten gehad. De veelal onverharde weg loopt namelijk vaak zo´n 20 centimeter van een steil ravijn af. Achter mij zaten een aantal Peruanen die constant God als bescherming aanriepen, terwijl ik dacht dat ze toch wel wat gewend zouden zijn. Het beste is om je ogen dicht te doen want dan voel je alleen dat de bus nogal scheef richting afgrond gaat en dan zie je in ieder geval niet hoe weinig het scheelt voor dat we echt naar beneden zouden storten. Soms liep er een riviertje dwars over de weg waar we dan gewoon door heen gingen met de bus. Al met al in ieder geval niet saai. Ik heb er een filmpje van geprobeerd te maken (dit was op een beter stuk van de weg) dus dan kan je je voorstellen hoe heftig het was. De Duitsers waren ook nog wagen ziek maar daar heb ik gelukkig geen last van gehad. Na een reis van 10 uur aangekomen in Ayacucho. Met de taxi over een hobbel weg naar de casa gereden. Werd warm verwelkomd door Gil, Chantal en de andere vrijwilligers. Met Chantal (die kanker heeft) gaat het op dit moment wel goed, ze is alleen ontzettend mager. De casa ziet er wel goed uit voor de maatstaven van hier de kids hebben wat speelgoed en er is een kamer voor de gehandicapte kinderen, die hier extra aandacht krijgen. De casa vangt kinderen op die wegens gedrag of gezondheidsproblemen in andere tehuizen geweigerd worden. Het is dus niet de makkelijkste werkplek maar zeker wel een uitdagende. Mijn rooster voor deze week is meteen al best wel zwaar. Vrijwilligers werken hier 6 dagen per week en mijn langste dag deze week was 11 uur werken. Het werk bestaat uit de dagelijkse verzorging van de kinderen, het helpen met huiswerk, het doen van leuke activiteiten en het stimuleren van de gehandicapte kinderen. Gelukkig bestaat de staf niet alleen maar uit vrijwilligers maar zijn er ook een aantal señorita’s die meer van de kinderen weten en ons een beetje op weg kunnen helpen. De eerste dagen waren niet makkelijk aangezien de uitleg in het Spaans niet altijd zo goed begrepen wordt door mij. Er is hier een ook een oudere vrijwilligster uit België die elk jaar komt en zij heeft me een beetje op weg geholpen. Verder een groep Franse vrijwilligers, die ook op een ander project mee helpen. En drie vrijwilligers uit Duitsland. De Franse vrijwilligers spreken haast geen Engels dus heb het meeste contact met de Duitse, maar het gaat er allemaal erg gemoedelijk aan toe in onze vrijwilligers casa. Ik zal even een beschrijving geven van ons huisie. We hebben een betonnen tuin met twee wasbakken voor vaat, wassen van kleding etc. Dan hebben we een gat in de grond achter een deur, dit is ons luxe toilet. Verder bevat ons vijf sterren hotel een douche gemaakt van een fles met gaatjes en ijskoud, maar wel met uitzicht op de bergen. Ik was me dan ook op de Afrikaanse manier, met een teiltje warm water en een kommetje waar mee ik het water over me heen mik (ook dit wordt door ons hotel aangeleverd). Dan loop je naar binnen en kom je in onze luxe keuken met twee gaspitjes, tafel en kast die we met z´n 8 en delen. Dan loop je een deur door en kom je in de suite met vier bedden (hier slaap ik niet). Als je in de keuken naar rechts gaat kom je in een ruimte met 6 bedden waar ik mijn bivak ook opgeslagen heb. Wel anders dan in Nederland hè! Maar ik houd het tot nu toe goed uit, het meest wennen is dat je weinig privacy hebt en dat je wanneer je even alleen wilt zijn beter even een stukje kan gaan lopen. Verder is het werken met de kinderen erg vermoeiend maar het geeft wel veel voldoening en is ook het grootste deel van de tijd leuk. Door de taalproblemen is het soms moeilijk om iets duidelijk te maken aan de kids, maar na een aantal weken zal dat wel makkelijker gaan. Een week van de kids die naar school gaan ziet er als volgt uit; om 5.30 opstaan, om 6.00 eten (dan starten de vrijwilligers ook met werken), tandenpoetsen en schooluniform aandoen, tussen 7-8 naar school gebracht worden. Dan komen ze rond een uur of 17.00 weer thuis, dan worden sokken en schooluniform gewassen. De was doen is hier nog een heel gedoe, de kids hebben niet zoveel kleren dus moet er vaak gewassen worden en dat gebeurd allemaal met de hand. Na de was is het tijd voor eten en huiswerk. Daarna nog een beetje ontspanning en om 8 uur naar bed. Op zaterdag hoeven niet alle kinderen naar school en de zaterdag wordt dan ook besteed aan het ondernemen van leuke activiteiten, het doen van klusjes, en meer huiswerk. Op zondag is het wasdag en moeten alle kinderen in bad of onder de douche (ja, ze gaan maar 1x per week). Verder hebben de kids op zondag meer vrijheid in wat ze willen doen. Kerk bezoek, tekenen, muziek maken etc. De kleintjes die nog niet naar school hoeven spelen de hele dag, met wat onder brekingen voor eten of slapen.

Deze week vooral in de casa gewerkt, als ik wat meer gewend ben ga ik ook eens voorstellen om meer activiteiten buiten de casa te doen. We hebben bedacht dat de grote4 wel een dag kunnen helpen met het opleuken van het vrijwilligers huis. Er moet nodig eens een lik verf op de muren en we willen met de vrijwilligers verf kopen. Zo wordt ons huisie wat gezelliger en hebben de kinderen ook een leuke dag. Verder nog weinig tijd gehad om wat van Ayacucho te zien. Het lijkt een beetje op Huancayo, alleen kleiner. Het weer is hier Prima ´s middags zo´n 25 graden en ´s nachts een graad of vijf. Vandaag ga ik met Marijke, naar Wari ruines, we hebben namelijk vrij dus dan kunnen we wat gaan bekijken. Begin oktober ben ik van plan om twee weken weg te gaan aangezien mijn visum dan is afgelopen. Ik ben van plan om naar Bolivia af te reizen. Aangezien je hier (in Cusco of Lima) alleen maar een maand verlenging kan krijgen. Dat zal nogal onhandig zijn want dan blijf ik heen en weer reizen. Het is de bedoeling om met een boot lago Titicaca over te steken om vervolgens in Bolivia te belanden. Ik dank dat het een mooie reis zal worden. Verder hebben Roos en mijn moeder hun reis naar Peru geboekt en komen ze me in December opzoeken. Aan afwisseling dus geen gebrek. Ik ga nu proberen mijn foto´s op internet te zetten zodat jullie eindelijk eens plaatjes hebben bij wat ik schrijf. Ik ben ook bezig met een online foto album maar denk niet dat ik dat vandaag nog klaar krijg. De link volgt nog. Verder heb ik een MSN account aangemaakt. Is met mijn G-mail adres, ik kan nu dus MSN-en. Skype is lastig, aangezien ik op de computer in de casa kan vanaf een uur of zeven en het dan bij jullie 04.00 in de ochtend is ofzo.