Cervezas al cementario

Sinds ik terug ben in Ayacucho ben ik steeds verkouden. Ik moet zeker weer wennen aan de stoffige omgeving. Het regenseizoen is ook aangebroken waardoor het nu overdag erg warm en droog is en ´s avonds vochtig en koud. We hoesten en proesten nog al wat af op het moment. Maar verder nog wel genoeg energie voor alles hoor. Verder twee dagen flink ziek geweest van het eten van iets verkeerds. Alles kwam er weer uit, maar nu gaat alles weer prima. Ik dacht dat ik ondertussen toch wel aan het eten gewend was maar dat blijkt toch niet zo te zijn. Iedereen krijgt wel een keer last van de toeristen ziekte en dit was de eerste keer dat het zo hevig was dus ik heb mijn portie nu hopelijk ook wel weer gehad. In de casa loopt alles wel op rolletjes en met de meeste vrijwilligers heb ik ook wel goed contact.
We zijn op dit moment ook aan het werk op een nieuw terrein dat echt van de casa is. We moeten stenen verplaatsen zodat het terrein vrijkomt voor het bouwen van 2 casas, een therapie centrum en een speelplaats voor kinderen. Het is wel zwaar werk maar het schept ook wel voldoening als je een zware steen naar de andere kant van het terrein hebt gedragen en we weten natuurlijk dat het voor een goede zaak is. In december beginnen hier de school vakanties en het is het plan om het terrein om te toveren in een recreatie terrein voor de kinderen zodat er samen met een andere vrijwilligers groep activiteiten op georganiseerd kunnen worden. Het is een groot stuk braakliggend terrein met twee bomen, een paar kippen en een heleboel stenen. Raar om je voor te stellen dat er misschien binnen een jaar kinderen wonen.
Met de kinderen hebben we een aantal leuk activiteiten gedaan. Zo zijn ze met Halloween allemaal verkleed de stad ingegaan om snoep te verzamelen. Het was erg druk in de stad met kids die je lieten schrikken en je om een snoepje vroegen. Op dezelfde avond hebben we Ramona op de bus gezet (een Duitse vrijwilligster) op de terug weg was er en relletje in de stad en werd er met traangas gespoten. We bevonden ons niet in de rel maar geloof me dat traangas is enorm sterk spul waar je echt van gaat huilen. We zijn dan ook maar snel terug naar ons huis gegaan en de volgende dag was er niks meer van het relletje te merken. Er werd ons verteld dat het iets te maken had met de sluiting van de discotheken op deze feestdag. De volgende dag ben ik met de kleine kids bloemen wezen brengen naar het graf van een overleden kindje van de casa. Het is wel vreemd hoor omdat het Allerzielen en Allerheiligen is zijn er ontzettend veel mensen op het kerkhof en hangen ze een beetje rond bij het graf van een dierbare met een biertje in de hand. Begrafenissen zijn hier sowieso niet zo´n heel trieste gebeurtenis aangezien bijna iedereen hier gelooft dat overleden mensen naar de hemel gaan. Er wordt dan ook muziek gemaakt en de kist wordt in een optocht door de stad gedragen en de stoet ziet er altijd rommelig uit.
Het was wel een gedoe daar op het kerkhof aangezien we Fermin (verstandelijk beperkt jochie met veel energie) ook bij ons hadden en we erg op moesten passen dat hij geen bloemen van een graf mee zou nemen of eten van iemand af zou pakken.
Met de alle kinderen zijn we ook nog naar een nabijgelegen rivier gegaan. Wat hadden ze een lol, eindelijk een dag waarop het niet geeft of je nat of vies wordt en ook nog zwemmen, voetballen en een picknick met spaghetti! Al met al een erg geslaagde dag, ik heb er mijn vrije dag voor opgegeven om ook mee te gaan. Maar dat had ik er wel voor over want de kids waren zo gelukkig. Normaal hebben ze niet zoveel tijd om te spelen. Het verschil tussen privé en publieke scholen is dat ze erg veel huiswerk geven op privé scholen en dat de docenten de kinderen naar huis sturen wanneer niet aan het huiswerk of aan de kledingvoorschriften voldaan is. Verder is het onderwijs een stuk beter op privé scholen en dat is waarom onze kids naar deze scholen toegaan. Het jammere is dus dat ze veel huiswerk hebben waardoor er weinig van spelen komt door de week. Ik moet ook wel zeggen dat de studieomgeving hier ook niet echt meewerkt als 15 kids tegelijk huiswerk moeten maken dan bevorderd dat de concentratie nu ook niet echt. Maar in het weekend is er wel tijd om een uitje te maken, te knutselen en te spelen. Verder hebben we nog een kleur feest georganiseerd voor de kinderen uit de buurt, wat waren ze blij met een potlood en papier. Ik denk wel eens dat we in de casa weinig hebben maar in vergelijking met de meeste gezinnen hebben we hier veel speelgoed en ander entertainment voor de kinderen.
Op het moment zijn er veel vrijwilligers zodat we wat extra activiteiten kunnen organiseren. Er zijn ook veel Belgen bij zodat ik weer eens een beetje in het Nederlands kan praten. O, ja mijn Skype account werkt op het moment dus als je me een keer live wil spreken dan kun je me toevoegen. Wel even een belafspraak maken aangezien ik wat voorbereidingen moet treffen voordat ik kan bellen.

Wat me verder nog wel leuk voor jullie is om van elke groep waar ik werk een dag te beschrijven ik zal deze keer de verstandelijk beperkte kinderen beschrijven en dan in een ander verhaal weer een andere groep.

´s morgens rond een uur of zes vertrekken een aantal vrijwilligers naar het werk en word ik wakker van hun geluiden. Dan slaap ik nog een uurtje en klauter mijn bedje uit (ja ik heb op het moment een echt bed en slaap in een kamer met een deur en twee andere personen!). Tijd om te ontbijten met vers fruit en yoghurt. Vervolgens doe ik vandaag maar eens mijn was. Dat is niet zo makkelijk als in Nederland. Geen wasmachine hier, dus we doen alles met de hand. Eerst je kleding in teil water met wat wasmiddel. Dan kledingstuk voor kledingstuk inzepen met een stuk waszeep en dan met een borstel de vuiligheid en een deel van de zeep er af borstelen, dit vereist wel wat kracht. Vervolgens wanneer alles schoon is moet het nog uitgespoeld worden en daarna uitgewrongen en opgehangen. Een tijdsintensieve bezigheid. Vervolgens nog even tijd om op het internet te gaan en mijn mail te checken. Dan gaan we met zijn allen lunchen. Na de lunch begint mijn werk. Ik klop op de poort en wacht tot iemand me binnen laat. Vervolgens loop ik naar de ruimte waar de kinderen wonen en begroet alle señoritas met een kus op de wang. Daarna ga ik de kinderen langs en wordt begroet door Eberson met Hola Not (zo noemt hij me). Dan is het tijd om de kids te verschonen, ze hebben trouwens geen pampers hier in de casa. Je vouwt een lap in een driehoek en een andere lap in een rechthoek en hier fabriceer je een luier van, vervolgens een plastic luierbroekje erover. Het werkt verbazingwekkend goed. Het enige is dat alles hier met de hand gewassen wordt dus ook de luiers maar dat hoeven wij gelukkig niet te doen. Vervolgens worden alle kids naar buiten gedragen, want er zijn hier natuurlijk geen til liften of goede rolstoelen. We entertainen de kinderen met verhaaltjes, muziek en zang. Ik vraag of ik met een ander vrijwilliger en twee van de kinderen een stukje kan gaan lopen en naar de markt kan gaan. Dat is goed de kinderen worden op onze rug vastgemaakt met een doek (manta) en we vertrekken. We drinken een vruchtensap op de markt en hebben veel bekijks van de locals. Die niet vaak gringo´s zien en ook niet vaak kinderen met een handicap en al helemaal niet vaak een man met een gehandicapt kind op zijn rug. Ze vragen hoe oud mijn baby is en ik leg ze uit dat het geen baby is maar een kindje met een verstandelijke beperking en ze vinden hem allemaal erg zielig. Yacner die ik bij me heb heeft een hersenverlamming, praat niet en heeft een laag ontwikkelingsniveau, maar hij meestal erg vrolijk. Dries (de andere vrijwilliger) heeft Eberson die blind is bij zich. Na een uurtje worden de Mantas wat zwaar en gaan we terug naar de casa. De kinderen krijgen therapie in de casa en ik ga met Christopher van anderhalf die geen therapie heeft naar buiten om met een balletje over te gooien. Hij heeft problemen aan de rechterkant van zijn lichaam, en kan nog niet zelfstandig lopen. Ze denken dat hij verstandelijk wel in orde is al kan hij nog niet praten. Hij houdt erg van dansen dat is altijd erg grappig. We zetten muziek op en hij schommelt van links naar rechts. Vervolgens is het tijd om de kinderen een fruit hapje te geven en dat duurt gemiddeld zo´n half uur aangezien de meeste kids gevoerd moeten worden. Daarna zitten we met z´n allen op een mat op de grond en spelen met instrumentjes, puzzels en speelgoed dat geluid maakt. Dan is het weer tijd voor een verschoningsronde en krijgen de kinderen hun pyjama aan. 3 van de kinderen krijgen medicijnen toegediend via een zuurstofkapje en daar is het nu tijd voor. Ik zit met Nilda, ze is drie maar ontzettend klein en heeft longproblemen en een hersenbeschadiging. Ze houdt erg van rammelaars en spelen met je hand. Na de zuurstof is het tijd om te eten. We hebben vier kinderen die vast voedsel kunnen eten. Eberson, Christopher, Sheila (die 4 is en nog niet praat en moeilijk loopt) en Diego (hij is blind en heeft ook en hersenverlamming). De andere 3 kinderen krijgen gepureerd eten. Ruth Karina (geadopteerde dochter van Gil en Chantal) is ziek en wil vandaag niet eten. Ik eet met Yacner die alleen wil eten als hij ligt en de helft van het eten stroomt altijd weer uit zijn mond. Het kost dan ook altijd rond een uur om de kinderen te laten eten, drinken en tanden te poetsen. Vervolgens vertrekken alle señoritas en Dries en komt de nacht señorita. Ze leest de rapportage terwijl ik de kinderen in bed stop. Dan kan ook ik naar huis, het is nu acht uur. Samen met Leandra kook ik wat en rond negen uur eten we onze maaltijd. Dan kunnen we nog een beetje ontspannen en naar bed. Morgen werk ik weer om 6 uur.

Volgende keer een andere groep,
Muchos besos, Lotte