The adventure continuous

Maleisie-Sumatra
Het is gelukt hoor zonder al te veel gedoe ben ik met de boot in zo'n 8 uur van Maleisie naar Sumatra gegaan. Geen toeridt te bekennen, ik krijg een voorkeursbehandeling, ik wordt helemaal voorin de rij voor de paspoort controle geplaatst, terwijl ik vrijwel achteraan stond. Ik voel me er een beetje opgelaten door, maar alle locals knikken me vriendelijk toe. Ik ben over het algemeen nog al een attractie hier en mensen kijken me nieuwsgierig aan en proberen een praatje met me aan te knopen in gebroken Engels. De bootreis is mooi, veel water he en af en te een vis die uit het water springt of een dobberend vissersbootje. Wel vraag ik mij af welke .... nou toch karaoke heeft uitgevonden. De hele boottrip hen ik in het karaoke gebler gezeten, maar ja dat moet je er maar voor over hebben als je op avontuur gaat. Aangekomen in Sumatra wordt ik na de paspoort controle en een heuse fouliering overspoeld door door nieuwsgierige en opdringerige bewoners, bus - en taxi chauffeurs. Aangezien het al donker is en deze plaats niet in mijn lonely planet staat weet ik het even niet meer. Gelukkig kom ik iemand tegen die wat Engels kan en ze legt me uit dat er geen bussen meer gaan tot morgen ochtend alleen taxi's (50 dollar) en dat vind ik toch wat veel. Ze neemt me mee naar ' The office" , we blijken hier met een grote groep mensen te kunnen slapen. Nou dit is pas echt een basic dorm, hutje mutje op een stromatje op de beton vloer, vrouwen en mannen netjes gescheiden. Mijn tas veranderd in een kussen, maar slapen gaat slecht. Als je, je om wil draaien kan dat alllen als de ander dat ook doet. De volgende dag met de trein naar Medan gegaan, met een klein groepje van de vrouwen, de andere vrouwen gaan weer terug naar Maleisie, waar ze in fabrieken werken omdat op Sumatra niet voldoende werk is. De trein is erg oud en schud ontzettend heen en weer, ik vermaak me met naar buiten kijken en bekijken wat de verkopers die elke vijf minuten wat onder je neus duwen nu weer voor gek voedsel aan de man willen brengen. Ik wordt door een van de vrouwen uitgenodigd om bij hen in Medan te logeren, na heel wat wikken en wegen neem ik de uitnodiging aan. Ze woont in een wijk niet ver van het centrum samen met haar 3 zussen en in het huis van haar overleden ouders. De familieachtergrond is zo ik begrijp wat beladen, alcohlisme en verwaarlozing lijken veel voorgevallen. In het huis van de zussen is het een komen en gaan van familieleden en wordt heel wat af gediscuseerd op een flinke toon. Ik wordt gelukkig in het buurhuis ondergebracht, bij het nichtje dat goed Engels spreekt en van mijn leeftijd is. We hebben leuke conversaties en ze laat met samen met een paar vrienden de stad zien. Ze is zeer gelovig een soort pinkstergemeente christelijk denk ik) en ik zou de volgende dag met haar mee naar de kerk gaan. Voor het ontbijt, biedt haar broer waar ze samen het huis mee deelt aan om me op de motor nog wat van de stad te laten zien, hij ' vergeet' alleen de tijd waardoor we de kerk missen. Weer terug na rijst ontbijt door de familie op de bus gezet naar Bukit Lawang. Ze vonden het jammer dat ik niet langer bleef, hadden gedacht dat ik vandaaruit uitstapjes zou gaan maken. Maar dat zag ik toch niet zo zitten, ik ben toch wel gehecht aan mijn vrijheid tijdens het reizen en wilde ook niet steeds een neef, broer of verre vriend aangeboden krijgen als potentieele nieuwe echtgenoot (ja, dat kan je altijd proberen he!)

Bukit Lawang
Bukit Lawang staat bekend om de jungel en daar in wonende Oerang Oetangs. Daar ben ik dan ook voor gekomen. Ik ga opnieuw de jungel in en dit maal voor een 2-daagse trek. We hebben een kleine groep van 4 mensen (ik en 3 fransen). De gids Suhendra (suhendra2010@live.nl, ik heb beloofd een beetje reclame voor hem te maken) is sympathiek en kan veel over de jungel vertellen. We zien dit keer wel dieren, waaronder 6 orang utangs!! Echt ontzettend mooi om te zien, de dieren slingeren in de bomen en zijn zo mooi van kleur. Ook zien we Thomas leaf monkeys, makaken en monitor lizards. Na een flinke hike komen we in ons kamp, eerst een douche onder een kleine waterval en dan eten. Na het eten nog heel wat kaartspelletjes gespeeld en een grote bidsprinkhaan gezien. Daarna in ons bedje, een matje op plastic onder een plastic afdak. Het is wat hard, maar wel echt fijn om in de jungel te slapen met al die geluiden en de vuurvliegjes die voorbij komen. Dan de volgende ochten weer op weg, een flinke klim, de jungel is hier nog al heuvel/berachtig. En dan weer naar beneden, via allemaal boomwortels uitkijkend om niet uit te glijden. Ik heb mijn bergschoenen in Cambodia achter gelaten omdat ze zo nat, zwaar en vies waren dat ze niet meer mee konden. Nu doe ik de jungel trek op mijn gympen en dat zorgt voor heel wat geglij. Tijdens de tocht ook nog de beroemde orang Mina tegengekomen, nou ja voral berucht. Ze steelt eten en kan ook agressief zijn,. onze gids is al twee keer door haar gebeten. Het gaat om een gerehabiliteerde orang, die zo slim is om toergroepen te associeren met eten. Het lukt haar de backpack van onze gids te stelen, met heel wat geduld en eten weet de gids het er zonder kleerscheuren van af te brengen. We moeten nu wel flink doorlopen, want ze schijnt ook zo slim te zijn om achter ons aan te komen als het eten op is. Als we helemaal zijn afgedaald tot de rivier gaan we met een raft weer terug naar het dorp. Ik ga eens lekker uitrusten in mijn bungalow met uitzicht op de jungel. Een boekje lezend komt er af en toe een aap voorbij geslingerd.

Brastagi
Brastagi is een kleine stad met als highlight een standbeeld van een rode kool (bnee grapje, al staat dat beeld hier wel echt), maar ik be er vanwege de vulkanen. Ik heb samen met de Fransen die ik in de jungel tegen ben gekomen de vuklaan (gunung) Sibayak beklommen. Het was nog een flinke klim, mar dan had je ook wel een fantastisch uitzicht over de vallei en kan je in de vulkaan krater kijken, waar rook uit geel gekleurde zwavel gaten spoot, inclusief rotte ei lucht een echte vulkaan ervaring. Vervolgens gingen we via een andere weg weer terug naar beneden. Eerst als een paar berggeiten langs de rotsen naar benden en vervolgens een hele lastige route dor de jungel naar beneden. In een grijs verleden hebben ze er een trap gemaakt, maar die is nu zo verwaarloosd dat de trap het eerder moeilijker maakt dan makkelijker om naar beneden te komen. Het is een hoog hink-stap-sprong gehalte. We zijn dan ook blij als we na 3 uur eens benden komen. Terug in het guesthouse en beetje bijgekomen en daarna in en lokaal restaurantje met een Engelsman en een paar locals gekletst. Het onderwerp kwam op huisdieren en ik vroeg de locals ook eens naar hun eventuele huisdieren. Nou die hadden ze wel maar die dienen hier hele andere doel einden, namelijk om op te eten, hond, kat, paard en bamboerat staan hier op het menu! Verder vertellen de locals bang te zijn voor uilen (spookdieren) en schrijven ze ongeluk toe aan zwarte magie. De bevolking is hier over het algemeen Christen of Moslim, maar combineert het geloof met meer traditionele gebruiken en rituelen. De volgende dag met de Fransen in een gedeeld taxi naar lake Toba. We stoppen onderweg bij een waterval die zomaar uit en gat in en ravijn lijkt te spuiten. Ook bezoeken we het paleis van de Batak koning, de Batak's zijn de oorspronkelijk bevolking en waren niet zulke lieverdjes. Ze stonden bekend om hun oorlogszuchtigheid en kanibalisme. De traditionele bouw stijl is houten huizen met puntige daken met veel houtsnijwerk. De huizen staan op palen. Na het paleis (een groot Batak huis) bekenen te hebben gaan we met de bot naar een eiland in het meer. Ik neem afa\scheid vn de fransen, zij gaan in een meer commercieel geusthouse slapen, terwijl ik het wat verderop zoek, en maar goed ook want ik hen nu een eigen Batak huisje, inclusief mini deurtje waar je een door heen moet kruipen, en met uitzicht op het meer vanaf mijn veranda! Dat wordt lekker relaxen de komende dagen, morgen een fietsie huren en het eiland verkennen. Zondag vertrek ik van hier naar Bukkitingi.

Liefs en tot het volgende avontuur, Lotte