De weg naar Puya

Al weer bijna een week geleden veilig geland in Sulawesi.

Makassar
Ik start in Makassar, mijn bus gaat 's nacht naar Tana Toraja en ik vermaak me in de stofige stad met het bezoeken van de markt, een boek lezen in het park, het bezoeken van Fort Rotterdam (ja een nalatenschap van de Nederlandse koloniale tijd) en een beetje langs de zee struinen. In de avond neem ik een blauw lokaal busje (pete-pete) naar de bus terminal. Alleen vergeet de chauffeur me af te zetten en stap ik pas een heel eind verder uit, gelukkig word ik geholpen door een andere bus passagier, zodat ik een busje terug kan nemen. MIjn eigen grote bus vertrekt over een half uurtje dus ik ben wel een beetje aan het stressen. In de bus terminal blijk ik ruim op tijd, ach de bus komt pas over een uur hoor, hij vertrekt rond deze tijd van een andere terminal. Dus stress was nergens voor nodig. De airco in de bus staat ontzettend koud, dus zit ik daar met mijn sarong over mijn hoofd een dik vest en een deken en heb ik medelijden met de mensen die geen warme spullen in hun tas hebben gestopt. We komen rond 7.00 aan in Rantepao. Er stapt nog 1 andere backpacker uit, we besluiten samen opzoek te gaan naar een goede slaapplek. In het guesthouse aangekomen, maak ik mijn tas een beetje leeg en kom ik er tot mijn grote schrik achter dat ik mijn fotocamera nergens kan vinden. Ik weet dat de laatste foto's zijn gemaakt in het fort Rotterdam en dat ik daarna mijn camera niet meer heb gebruikt. Ergens tussen die tijd en de aankomst in Rantepao is er wat met mijn camera gebeurt. De nodige telefoontjes leveren helaas niets op, ws is de camera in Makassar of in de nachtbus gestolen. Echt balen, want vanwege mijn lekkere grote geheugenkaart, stonden alle foto's op de kaart die nog in mijn camera zat. Nu dus camera en fotoloos, ik heb al een aantal mensen die ik op reis heb ontmoet gevraagd hun foto's te mailen/te sturen zodat jullie in ieder geval een beetje een indruk kunnen krijgen. Ik heb gedacht hier een nieuwe te kopen, maar ik zit een beetje afgelegen en kan geen goede vinden, een wegwerp camera leek me anders ook een goed alternatief, maar die zijn ook niet verkrijgbaar. Ik kan er op dit moment ook verder niets meer aan doen en geniet daarom maar verder van de twee weken die mij nog resten.

Tana Toraja
Het lijkt hier een beetje op Sulawesi, rijstvelden, bergen en veel traditionele dorpen. Fijn om na de drukke stad weer wat rust te hebben. Ik ga eerst met de backpacker (Martin uit Duitsland) ontbijten, hij reist ook alleen dus besluiten we om samen op te trekken. Tijdens het ontbijt worden we aangesproken door een gids uit de omgeving. We bespreken de mogelijkheden en besluiten om na het ontbijt op een 1-daagse motorfiets tour te gaan. We rijden niet zelf maar nemen Boudi en Yusuf mee als onze gidsen. De streek waar we in zijn is bekend om de huizen, die een beetje lijken op mijn batak huisje in sumatra, grote daken en rijke versieringen. De lokale bevolking heeft een sterk geloof in een soort hemel puya voor de doden. Om puya te bereiken zo vertelt onze gids, die zelf ook animist is en puya wil bereiken, moet je vooral een goed mens zijn. Maar dat is zeker niet alles, want de weg naar puya is zwaar en de lokale bevolking heeft allerlei rituelen om de weg makkelijker te maken. De belangrijkste is het offeren van waterbuffels, zij kunnen ervoor zorgen dat de hemel niet op je hoofd valt, je spullen dragen en gevaar afwenden. Hoe meer buffels, hoe groter de kans is dat je puya bereikt. Het doel in het leven van de lokale bevolking in dit leven is zoveel mogelijk geld en daarmee waterbuffels te verzamelen om hun overleden geliefden een goede kans te geven. De gids vertelt ook dat sommige geliefden wachten met trouwen tot hun ouders overleden zijn, omdat het anders teveel kosten met zich mee brengt. Een andere hulp naar puya is het maken van menhirs, een soort opstapje naar boven, rotsgraven of boomgraven, ook deze liggen hoog dus dichter bij puya. Er is sprake van een kasten stelsel, rotsgraven zijn erg duur en een rijk iemand kan nu eenmaal meer buffels kopen.
Wanneer een geliefde overlijdt dan wordt hij gebalsemd en in een kist in het huis van de familie 'bewaard' tot er genoeg geld is om een goede begrafenis ceremonie te houden. We zijn met de gids naar een ceremonie geweest van een arm gezin, de buffels waren gelukkig al geofferd en we kregen allemaal een stuk te eten (heb ik toch maar niet gedaan), verder werd er een toespraak gehouden en waren er een aantal hooggeplaatste clan leiders die de beste plekken onder de rijstschuren kregen. De begrafenis duurde 2 dagen, dit kan bij rijke gezinnen ook 7 dagen zijn.
De volgende dag gaan we op de mountainbike en verkennen we verschillende traditionele dorpen, raken we heel vaak de weg kwijt omdat de locals ons alle kanten op sturen, drinken we traditionele koffie met heel veel suiker op een lokale markt, beklimmen we met mountainbike een enorme berg die we uiteindelijk weer af moeten omdat we daar toch niet moesten zijn en komen moe maar voldaan weer terug in Rantepao. 's avonds gaan we naar een café waar de gidsen live muziek maken, gitaar, trommel en zang. Gezellige avond met een stuk of 10 toeristen die hier ook bivakeren. Dan alweer dag drie nu op weg naar de lokale markt, waar ik mijn ogen uitkijk op de enorme waterbuffelmarkt en vervolgens met bus en boven op een zandtruck naar een afgelegen dorp waar een 7-daagse begrafenis is. Vandaag blijkt het buffel vechten op het programma te staan, nou ja vechten over het algemeen hebben de buffels meer zin om gras te eten dan om te vechten. Maar het is vooral leuk om van een veilige afstand te zien hoe de locals steeds op zij moeten springen om een vluchtende buffel te ontwijken. Daarna nog naar een dorp waar ze met de hand weven geweest en een sjaal gekocht, die net van het weefgetouw kwam. Mijn reisvriend vertrekt vanvond weer en ik ga eens vroeg naar bed. De volgende dag een stuk gelopen naar een mooi uitzicht punt en naar een dorp. Daarna via een bergweg, waarvan ik eigenlijk geen idee had waar hij uit zou komen, wonder boven wonder weer terug gekomen in Rantepao. Daar een aantal harten van gidsen gebroken, die wel een alleen reizende vrouw uit Nederland wilden hebben. O, en ook het aanbod om de derde vrouw van een van hen te worden afgeslagen. Morgen ga ik er maar weer eens vandoor.

Sengkang en Watampone
Heel wat bochten, hobbels en gaten verder ben ik van Rantepao in Senkang. Dit is een flink dorp aan een meer. Het meer is mooi, vanwege de regen die hier valt staat het water zo hoog dat een deel van het dorp onder water staat, gelukkig zijn de huizen op palen gebouwt, maar als het water nog een beetje stijgt dan worden de kamers ook nat,het regenseizoen is nog niet eens begonnen, dus dat wordt nog een probleem. Ik ben geloof ik de enige toerist in het dorp, maar dat is ook wel weer eens leuk. De volgende dag na 2 uur wachten tot er genoeg mensen waren die mee wilden naar Watampone gegaan. De uiteindelijke bestemming is Bira, helemaal in het zuiden van Sulawesi, maar dat lukt niet meer vandaag. Dus tijd om eens op het Internet te gaan en een beetje rond te wandelen over de markt en daar de stad. Morgen dan naar Bira, waar ik snorkelen en misschien duiken, 4 september vlieg ik van Makassar naar Denpasar (Bali) om daarna weer voet op Nederlandse bodem te zetten. Misschien volgt nog een update vanuit Denpasar, anders vanuit Nederland.