(onder)water wereld

Watampone-Bira
Om een beetje een ontspannen reis te hebben, heb ik besloten niet meer naar het noorden van Sulawesi te gaan, daar is gewoon te weinig tijd voor, daarom zak ik af naar het zuiden om daar een paar dagen aan het strand te ontspannen voordat ik weer naar de bewoonde wereld ga. Ik ben gestrand in Watampone (Bone) omdat er geen vervoer meer is. De wisma (guesthouse) waar ik verblijf heeft zijn beste tijd gehad, een oud Nederlands landhuis, dat heel mooi was in het koloniale tijdperk, maar nu aan alle kanten afbrokkelt. Het water blijkt het niet te doen en in mijn mandoi (waterbak die dient als douche) drijven allerlei ondefinieerbare zaken. Er komt een kakkerlak om het hoekje kijken en in de badkamer wonen twee enorme spinnen waarvan ik niet zeker weet of ze giftig zijn. Nou ja zo lang ze in d ebadkamer blijven... Bone is een uit de kluiten gewassen dorp met een markt, shopping mall en veel moskeen. Ook hier zijn de mensen weer erg nieuwsgierig naar me, ze bekijken aandachtig mijn neus en 'witte' huid, die volgens mij ondertussen net zo bruin is als die van hen. Een witte huid is hier een status symbool, hoe witter hoe beter, en waarschijnlijk hoe rijker denken ze hier. Ik kan helaas onvoldoende indonesich om de locals de gedacht achter de status van een lichte huid te vragen. Zo vermaak ik me de volgende ochtend 3 uur wachtend op de Kijang met het vegelijken van licghaamskenmerken met de lokale bevolking, ze willen ook erg graag mijn anti-zonnebrandcreme gebruiken om wit te worden, maken ze me duidelijk. Verder wisselen we taal uit door gebruik te maken van de zinnetjes in mijn woordenboek. Het vervoer is hier echt slecht geregeld, het gaat gewoon als er genoeg mensen in zitten, dus je weet nooit wanneer je op je eindbestemming bent en hoe laat je het beste kan vetrekken om lang wachten te voorkomen. Uiteindelijk vertrekken we dan, we zitten met 4 mannen op de achterbank, een moeder, vader, oma, 2 opa's en baby op de tweede bank en ik samen met een ander meisje op de voorstoel, goed vasthouden om niet om te vallen, de weg zit weer vol bochten en grote gaten! Onderweg stoppen we in een klein dorpje, tijd voor de mannen om in de plaatselijke moskee te bidden, een uur later gaan we weer verder. Deze dag is weer een goede oefening voor het oefenen van geduld. Uiteindelijk komen we aan in Bulkukumba, de locals vertellen me dat er geen vervoer meer is naar Bira. Gelukkig zie ik in de verte twee andere Bule (buitenlanders) staan en gaan we samen opzoek naar vervoer, met wat rond gevraag blijkt er nog plek te zijn in een overvolle bemo (weer een uur hobbelen en schudden en dan zijn we eindelijk in Bira.

Bira
Bira is een dorpje aan het strand waar volgens mijn reisgids meer geiten leven dan mensen. En dat klopt dit keer eens wel, het is een heel rustig dorp waar op het geblaat van een geit, het gekukel van een haan en het af en toe voorbij rijden van een scooter na niet zoveel gebeurt. Heerlijk nog een paar dagen ontspannen voordat ik weer naar de hectiek van Nederland terug ga. De eerste dag vermaak ik me samen met twee Nederlandse meiden die ik hier heb ontmoet met een strandwandeling, zwemmen en een beetje oefenen met snorkelen. De tweede dag gaan we met ongeveer de helft vna de toeristen die hier verblijven (een groep van 10 man) in een gammel bootje bestuurd door een lokale vissersman en zijn zoon naar 3 snorkel plekken. De kaptein heeft het duidelijk veel vaker gedaan, aangezien hij ons bootje heel relkxt met zijn voeten bestuurt. De zoon ligt op de boeg te slapen en komt alleen in actie om het anker uit te gooien. De zee is redelijk kalm, maar ons bootje gaat toch flink op en neer. We stoppen bij drie mooie snorkel plekken en zien onder andere: vissen in allerlei kleuren (ja dat had je niet verwacht he), koraal (meest grijs/roze/bruin), blauwe zeesterren, twee vriendelijke haaien, zebravissen, barracuda, papagaaivis, chirugijnvis en nog een helboel andere kleuren, vormen en maten. Bij het tweede punt is de zee aardig ruig en krijg ik af en toe een slok zeewater binnen, hier komen somns manta's (enorme roggen) maar helaas zijn ze er nu niet. De volgende dag een bagoes (mooie) strandwandelig gemaakt zover als ik kon komen, na een paar uur had ik een klif bereikt, die was nog al rotsig en het tij was ana het opkomen, aangezien ik niet kon zien wat er achter de kaap lag heb ik het er toch maar niet opgewaagd en ben ik omhoog geklommenen via een pad verder langs de zee. Na een tijdje kan ik weer naar beneden en heb ik op mijn prive strand heerlijk ontspannen, gezwommen, en nagedacht over de vraag wat je naar een onbewoond eiland mee moet nemen. Een goed mes stonod eerst op nummer 1, maar toen kwam ik op het beste idee: een boot, zodat je er weer weg kan komen als je het er zat bent. Daarna via een andere weg weer terug gegaan om op een verlaten strand een fruit shake te nemen in een eenzaam cafe met zeeview, samen met wat mensen die ik hier ben tegengekomen, boek lezen, kaarten en dan nog een heel eind terug lopen en uitrusten in de schaduw, ik ben zonnebrand vergeten, dus hier en daar een beetje te rood-bruin gebakken. Nog even een duik en genieten van de zonsondergang. De volgende dagen trek ik op met een spaans koppel (we zijn de enige toeristen nu) en zijn druk met snorkelen, zwemmen, wandelen door de jungel en op het strand.
Ik kan hier zeker wel een week genieten, maar de hang naar iets actiefs of nuttigs doen zit er toch ingebakken. Heel anders dan in Indonesie, waar de kunst van het niets doen uitermate goed beoefend wordt. Mensen hebben hier bijv. een winkeltje of guesthouse en wachten dan gerust de hele dag op die ene klant of gast tijdens het wachten tot iemand komt kan je best een dutje doen of gewoon een beetje voor je uitstaren. Komt er een klant eten in je restaurant dan ga je nog even rustig de boodschappen doen voor de ingredienten van je maaltijden om zo'n 2.5 uur later de maaltijd op tafel te zetten. Als er al een tijdje niemand gebruik wil maken van je accomodatie, zit je gewoon de hele dag te roken voor je huisjes en laat je ze uit elkaar vallen, zo gaat het hier een beetje. Er zijn een stuk of 4 guesthouses die netjes zijn en eten binnen het uur uitserveren. Mar het lijkt of Bira beach hoogtij dagen heeft gekend maar nu een beetje in de vergetelheid is geraakt. En dat is de reden waarom wij toeristen hier tijd door willen brengen. Je wordt voor de verandering een sniet constant aangesproken door gidsen, chauffeurs, verkopers van souvenirs etc, dit is echt ontspannen!

Makasar en Ubud
Daarna weer een flinke rit opgevouwen in een volgepropte kijang, met het spaanse koppel naar Makassar, de volgende dag op naar het vliegveld om naar Bali te vliegen. Hier ontmoet ik Jolijt (die ik van djembe ken) ze heeft een fantastisch huisje voor me gereserveerd waar ik de komende twee nachten ga verblijven. Het is wel even een cultuurshock, druk, veel westese invloeden, maar ik kan in ieder geval al weer een beetje wennen aan het idee om naar Nederland terug te gaan. Samen met Jolijt gezellige wezen eten en naar een bar met live muziek geweest, De volgende dag door Ubud gestruind en een flinke wandeling gemaakt langs mooie rijstvelden in de buurt van Ubud. Morgen neemt Jolijt me mee naar een restaurantje in de rijstvelden en ga ik een project bezoeken en dan vlieg ik 's avonds weer naar Nederland: Vlucht KL0836, aankomst ergens rond 07.30 op 7 september schiphol.

Wie verre reizen doet, kan veel verhalen, zo begon ik mijn eerste blog en zo eindig ik mijn laatste. Ondanks een paar kleine tegenslagen heb ik ontzettend genoten van mijn reis en zal de reizigerskoorts vast weer een keer oplaaien als ik terug ben in Nederland, zodat ik weer leuke contacten op kan doen met locals en medereizigers, kan genieten van mooie natuur en meer avonturen kan neer schrijven