Open for tourists only

Alweer een tijdje geleden dus tijd voor een nieuwe update

Parapat
Na heel fijn gerlaxt te hebben in mijn batak huisje, zo ontspannen dat ik de data door elkaar ga halen, arriveer ik een dag te vroeg aan wal, de bus gaat pas morgenavond. Nou ja ook niet erg, dan een nacht doorbrengen in een klein hotel in de haven (wel wodt je om vijf uur wakker door toeterende boten en markt geluiden). Ik breng de dag door met het geven van een gastles in het Engels op de universiteit. Nou ja, les hoef ik niet te geven gelukkig, ze mogen me gewoon alles vragen om hun Engels te oefenen en wat meer over Europa te weten te komen. Een vriend van de busticket verkoper is de docent. Een leuke ervaring. Daarna thee gedronken en met locals gekletst, uitgenodigd voor Batak lunch, erg veel hete pepers zitten daar in (twee handen vol, in 1 pan). Ik heb bij het koken gekeken, maar niet mee gegeten. Een beetje aan het meer gezeten met een boek en toen naar het busstation om mijn bus naar Bukkitingi te nemen.

Bukkitingi
Een flinke tocht van Parapat naar Bukkitingi, ongveer 16 uur. Veel bochten, hobbels en een huilende babay, dus weinig slaap. In Bukkitingi rondgewandeld, naar een Nederlands fort, een prachtig viewpoint over de vallei en twee vulkanen, tochtje over de markt. Leuke gesprekken met de lokale gidsen, 1 is praktisch mijn buurjongen geweest in Utrecht. Hij studeerde en woonde op het Antoniushof, tot zijn studievisum werd afgewezen. Veel jongeren hebben niet genoeg geld om verder te studeren en werk vinden is moeilijk, een deel trekt naar het rijkere en toeristischere Bali of Java. Verder nog aangesproken door en jongetje van 8 dat van zijn vader ambassadeur van Indonesie in Duitsland moet worden. Hij kreeg van zijn vader allemaal vragen ingefluisterd, die hij dan aan mij moest stellen, ik had wel een beetje medelijden met hem.
Morgen begint hier de Ramadhan, iedereen heeft geloof ik vrij het is druk en er wordt veel gegeten. Mensen zijn hier erg aardig en nieuwsgierig, ze lijken niet zo vaak een toerist te zien.
En dan met de local bus, 1.5 uur wachten tot hij vol genoeg is om te vertrekken naar lake maninjau (Een krater meer) met ene paar Canadezen die ik heb ontmoet. Hier is het super relaxt, en aangezien ik een beetje bij aan het komen ben van een combinatie van voedselvergiftiging en flinke verkoudheid (van al die airco bussen) ga ik hier een paar dagen blijven. Ik heb een eigen strandhuisje, erg basic met matras op de grond maar wel lekker schoon. Verder vandaag op het programma; kano varen, zwemmen, in een hangmat hangen met een boekie en verder lekker niets doen! De volgende dag toch maar wat actiefs ondernomen en rond het eiland gefietst (70km). Het was flink doortrappen met een krakende fiets, maar in zo'n 4.5 uur ben ik het eiland rond, vanwege grote regenwolken heb ik flink het tempo opgevoerd. Mooieview over het meer, leuke dorpjes met 'hello' mensen. Daarna een beetje bijgekomen en mijn kanovaar techniek bijgespijkerd, wel lastig in de houten bootjes van de lokale bevolking, ik draai meer rondjes dan dat ik recht vooruit ga. De volgende dag een klimtocht naar een waterval, waar we een verfrissende douche konden nemen. Ik trek op met een Poolse vrouw, die ik hier heb ontmoet, ze is erg aardig. Na de waterval laten we onze spieren bijkomen in de hotspring, waar op dit tijdstip alleen vrouwen mogen komen. Daarna goed verstopt binnen in een achtafe met het bordje open for tourists only wat gegeten. Vanwege Ramadhan is veel gesloten en mogen de locals alleen eten serveren aan toeristen en dat achter gesloten deuren. Ik ben blij dat ik niet naar Banda Ache ben gegaan, want daar zal het met de Sharia regels en ramadhan vast helemaal niet mogelijk zijn om te eten of drinken tijdens de zonuren. ' s avonds maken we een groot kampvuur op het strand en wordt getrommeld en gezongen. En dan nog een dagje relaxen, rijstvelden doorwandelen, achter straatjes, korte gesprekken met de lokale bevolking, veel verder dan hello mister (voor mannen en vrouwen) komen ze niet. Na mijn heerlijk relaxte dagen bij het lake met een groepje naar een zilverdorp geweest en daarna terug naar Bukkitingi. Ik slaap hier nog een nachtje om morgen met het vliegtuig vanaf Padang naar Yogjakarta te vliegen. Nou slapen kan je het niet echt noemen want ik blijk naast een als gewoon gebouw vermomde moskee te slapen. Met Ramadhan wordt er tot 0.00 uur gebeden, met behulp van de luidsprekers zodat iedereen mee kan genieten, oordoppen zijn er niet tegen opgewassen. Daarna komt om 1.00 een drumgroep langs door de straten. En om 3.00 begint de moskee weer met gezangen en gebeden. Ik wordt om 05.00 opgehaald om naar het vliegveld te gaan en ben dus niet echt uitgeslapen. Het vliegen verloopt prima, tot ik in Yogjakarta wel erg lang bij de bagageband moet wachten, mijn tas is ws in Jakarta blijven staan. Dan maar eerst een hotel zoeken, heel basic maar cheap en dan bellen of ze mijn tas daar kunnen afleveren, als hij gevonden wordt. Gelukkig blijkt na een paar uur mijn tas afgegeven te zijn en kan ik weer schone kleren aan!

Yogjakarta, mooie tempels! Verder hier onafhakelijkheidsdag gevierd, wel vreemd dat ze vieren 65 jaar onafhankelijk te zijn van ons Nederlanders. De festiviteiten vinden plaats op een groot festival terrein midden in Yogja. Er staat aan de ene kant een high tech podium waar indonesische artiesten optreden. Aan de andere kant vermaak ik me met traditioneel volks vermaak. Er staan een twintigtal hoge bamboepalen en bovenin hangen mandjes. Het doel is om deze mandjes naar beneden te krijgen. Maar om het moeilijk te maken is de paal ingesmeerd met olie. Er vormen zich teams van 6 man die op elkaars schouders proberen te gaan staan om de prijzen te b zo lang bereiken. De mensen zijn hier niet zo lang en de palen erg hoog, waardoor er allemaal acrobatische toeren moeten worden uitgehaald, groepen glijden weer naar beneden, broeken worden in de tocht naar boven per ongeluk van de anders billen afgetrokken, kortom erg vermakelijk! Verder ben ik gisteravond naar een wajang voorstelling geweest, met gamalan orkest. Interessant om te zien, het was een deel uit traditioneel stuk van 8 uur, en het deel dat gespeelt werd was het laatste onderdeel waar veel doden in vielen er werd dan ook flink op de instrumenten geramd. Jekon zowel voor een schaduwscherm zit ten, waar je de schaduwen van de wajang poppen zag, als aan de andere kant waar je de muzikanten en de poppenspeler aan het werk zag, wel een aanrader om een keer te doen als je op Java bent.


En nu verder.......
na veel wikken en wegen ga ik zometeen een vliegticket boeken naar Sulawesi! Daar kan ik dan nog twee weken rondtrekken om daarna mijn vlucht in Bali te nemen en weer naar huis te komen. Nog even ver weg van het westerse leven...