Namaste uit Nepal
Door: Lotte van Dijk
Blijf op de hoogte en volg Lotte
15 November 2012 | Nepal, Pokhara
De reiskriebbels begonnen weer ondragelijk te jeuken, dus werd het tijd om mijn spullen bij elkaar te zoeken en op pad te gaan. Ik leer steeds economischer in te pakken, want dit keer blijft mijn grote backpack gewoon thuis en ga ik met twee kleine op weg naar Nepal samen met Jolijt (een vriendin van djembe). Onze eerste kennismaking met Nepal hebben we in de trein naar Schiphol, stom toevallig zit er op de bank naast ons een man die jaren geleden naar Nepal is geweest en we hebben een leuk gesprek over zijn ervaringen en onze plannen.
Het vliegen verloopt prima, op Delhi airport moeten we eerst in de transfer area onze boardingpas naar Kathmandu regelen en zorgen dat onze spullen aan boord komen. We worden op een stoeltje neergezet en moeten wachten op..zo blijkt iemand van de luchtvaartmaatschappij waar wij mee naar Nepal gaan. Als we dan aan de balie staan lijkt het nog moeilijk te worden om onze tassen op de vlucht te krijgen omdat ze in Nederland niet het gewicht van onze tassen op onze bagagelabels hebben geschreven, nooit gedacht dat ze daar zo moeilijk over zouden doen. Na een grove schatting te hebben gemaakt en wat moeilijke gezichten van beide kanten lijkt het toch te gaan lukken spannend! Vervolgens gaan we door een security check, onze tassen worden doorgelicht en we worden naar links gedirigeerd om daar 1 voor 1 een vreemd uitziend pashokje met gordijnen in te stappen, achter de gordijnen staat een streng uitziende vrouw met een zwart geval in haar handen. We blijken in een speciaal vrouwen hokje beland waar we met de metaaldetector worden gefoullieerd, gelukkig komen we allebei weer vrolijk achter de gordijntjes vandaan stappen. Dan slaat de vermoeidheid toe en doen allebei een dutje in de verbazingwekkend moderne terminal, wat in schril contrast staat met het leven buiten het vliegveld.
Dan gaan we toch echt op weg naar Kathmandu, in het vliegtuig word een rustgevend muziekje afgespeeld en bier geserveerd in plaats van water, is er iets aan de hand waar wij niets van mogen weten? We hebben er in ieder geval niets van gemerkt en landen veilig in Kathmandu. De tassen zijn gelukkig ook mee gevlogen. Wanneer we uit het vliegveld komen worden we meteen belaagd door taxi mannetjes en porters, nu is de reis echt begonnen! Met de taxi rijden we naar ons hostel en zien we al wat van het lokale leven van een vrouw met water op haar hoofd tot een mini kermis met alleen een klein reuzenrad (ja ik weet het dat klinkt raar). In het hostel is het fijn, we hebben een mooi dakterras en zijn vooral blij dat we een lekker bedje hebben om een beetje bij te komen van een nacht geen slaap. De volgende dag verkennen we Kathmandu, wat opvalt is dat veel mensen mondkapjes dragen, met saaie zwarte tot vrolijke poesjes opdruk. We komen er al snel achter dat deze niet voor een nieuwe mexicaanse griep uitbraak dienen maar voor het vele stof en de vele uitaatgassen die in de stad hangen. We moeten om de haverklap aan de kant springen voor een scooter of taxi die langs komt crossen en genieten daarbij van een constant toeter concert, Welkom in Kathmandu! We zijn dan ook blij als we levend en met nog na zoemende oren aankomen op het durbar square, hier staan een aantal hele mooie oude tempels en een paleis en gelukkig mag er geen gemotoriseerd verkeer komen. Omdat het een feestdag is zijn de mensen allemaal heel mooi gekleed. Veel hebben een een rode kwak rijst op hun voorhoofd, alsof de priester een beetje teveel rijst over had en zijn vrouw zei dat is zonde smeer dat morgen maar als tika (rode stip op het voorhoofd) bij de gelovigen op hun hoofd. We stappen even later een hindu tempel binnen om veel gelovigen op het binnenplein te zien wachten op iets. We komen er achter dat, dat iets de verschijning van een kind godin voor het raam is. In de Lonely Planet lazen we dat er een aantal meisjes worden uitgekozen die aan verschillende kenmerken moeten voldoen. Vervolgens worden ze in een donkere kamer geleid en speelt de priester samen met zijn hulpjes spookhuisje, wie niet bang is kan de nieuwe godin worden. Degene die daarna de juiste kleding van de oude kind godin weet uit te zoeken wordt de nieuwe kind godin tot zij ongesteld wordt en weer een normaal leven moet proberen te gaan leiden. We hebben haar niet gezien al waren we wel heel nieuwsgierig. De volgende dag veruilen we de stoffige en drukke stad eerst voor de grootste Stupa van Nepal (boeddhistische tempel) en vervolgens voor prachtige berguitzichten in Nagarkot. Het is er heerlijk we hebben er een eigen cottage en genieten van de op de thermiek zwevende vogels, de rust en de aardige mensen. We maken een aantal wandelingen, de eerste brengt ons langs een militair kamp waar ze aan de knallen te horen aan het oefenen zijn met schieten we lopen daarna door naar een uitzichttoren waar we mooi zicht hebben op de bergen. De tweede tocht moet ons naar een klein dorpje brengen we beginnen met lopen door de rijstvelden, het is oogsttijd dus veel vrouwen en kinderen (en een enkele man) zijn druk bezig op het land. Af en toe zie je een grote baal rijst voorbij wandelen en als je dan goed kijkt zie je twee benen die de rijst met veel moeite de berg op brengen. We lopen over kleine paadjes en moeten bij elke kruising vragen welke kant we op moeten. De lokale bevolking blijkt het ook niet helemaal goed te weten, want we komen uit in een enorm rijstveld met terassen, met ver beneden ons een rivier. We besluiten avontuurlijk te doen en gaan rond de vallei lopen om op een grotere weg uit te komen. Eerst door een aantal rijst terassen, daarna door een sluip door kruip door jungel met enorme spinnenwebben en gras dat zijn scherpe zaadjes op ons afvuurde maar uiteindelijk komen we toch weer op een doorgaande weg en hiken we zonder het dorpje te hebben gezien weer terug naar ons huisje met bergzicht. En dan is het alweer tijd om onze spullen te pakken en naar Bakthapur te gaan. In Bakthapur is het alsof je in de teletijdmachine bent gestopt die geprogrammeerd stond op de middeleeuwen. Het is leuk om langs de rode bakstenen huizen te lopen, het straatleven is hier erg levendig en bijna iedereen zit voor zijn huisje om de was te doen, te breien, een motor te maken, messen te slijpen etc. We bezoeken nog een andere tempel, een eindje buiten Bakthapur en lopen door kleine dorpjes waar we enthousiast begroet worden en schoolkinderen hun pas verworven kennis van het Engels met ons willen delen. Na deze relaxte dagen gaan we weer naar het hectische kathmandu om ons visum voor india op halen bij de ambassade in Kathmandu. We kiezen voor een slaapplek in een wat rustiger deel, bezoeken nog een stupa en bekijken in Patan het durbar square. Voor het visum moeten we eerst 's morgens een tijd wachten tot onze nummers worden omgeroepen, dan is Jolijt snel klaar en moet ik lang wachten, waarom is niet helemaal duidelijk ( ik verdenk de beambte ervan dat hij een potje pacman aan het spelen was op zijn oude computer). Uiteindelijk zijn de formaliteiten afgehandeld en kunnen we ons visum "fingers crossed" dezelfde avond nog ophalen. Ook nu moeten we weer lang wachten dit keer op zwarte james bond koffertjes die via achterdeurtjes worden binnengebracht, hier blijken onze paspoorten met visum! in te zitten. Gelukkig kunnen we binnenkort India in om onze vlucht naar huis te nemen. De volgende dag zoeken we de rust weer op en vertrekken we naar Bandipur, een slaperig dorpje in de bergen. Jolijt voelt zich helaas niet zo lekker, een flinke verkoudheid en doet zeer rustig aan om bijtekomen in ons basic hostel. Terwijl jolijt bergen zakdoekjes vol snuit ga ik de omgeving verkennen, eerst naar een prachtig uitzichtpunt en vervolgens brengt een tweede poging om een dorpje te bereiken ook al niet het juiste dorpje als eindbestemming. Wel een heleboel aardige mensen, een schoolklas die mij bestormd om mij in het Engels te bevragen, een hele familie die uit hun houten huisje komt om mij te bewonderen terwijl ik mijn muesli reep opeet en een hele hoge berg die mij van mijn eindbestemming scheidt. Als ik terug ben lunchen Jolijt en ik samen terwijl het dorpsleven aan ons voorbij trekt. De volgende dag heeft Jolijt nog steeds weinig energie en loop ik over een glibberige stenen trap langs de bergrand naar beneden, naar een grot. Dat wordt weer een heel avontuur, ik kan namelijk aanhaken bij een groepje locals die een duitse vrijwilligster rond gaan leiden en we gaan de donkere grot verkennen. Met een zaklamp in de hand en via touwen en ladders gaat cave woman de grot verkennen. We klauteren heel wat af en ik ben blij dat we zonder verdwalen weer de uitgang vinden. 's middags lunch en een wandeling naar het uitzichtpunt met een ietwat opgeknapte Jolijt. Om de volgende dag naar onze volgende bestemming: Pokhara te komen stappen we in een Jeep we zitten met een stuk of tien mensen in het overdekte achterbakkie van de Jeep, we moeten ons goed vasthouden want het wordt een bumpy ride. In Pokhara wandelen we door een mooi bosgebied met apenkolonie naar de peace pagoda; gebouwd door Japanse boeddhistische monniken die willen zorgen voor vrede in de hele wereld. En dan moet ik er de volgende dag echt aan geloven mijn eerste keer paragliden. We rijden eerst met een busje de berg op en dan wordt ik in een tuigje geklikt met op mijn rug een veel te lang rugzakachtig geval. Het tuigje wordt vastgemaakt aan dat van mijn pilote en als het scherm omhoog gaat wordt ik eerst naar achter getrokken, en daarna moet ik vooruit rennen richting afgrond. Gelukkig vliegen we al voor het einde van de startplek is bereikt. Wat een tof gevoel!! Je hoort zachtjes een windje ruisen en zweeft op de thermiek steeds verder omhoog, boven het meer, dorpjes en bergen met een prachtig uitzicht op de witte toppen van de anapurna. Om wat dichterbij dit bergmassief in de buurt te komen gaan we ons aan een trekking van een dag of vijf wagen. We starten in Naya Pul op 1070 meter en maken de eerste dag een flinke klim naar het dorpje Ulleri op 2010 meter. We komen door rijstvelden en dorpjes en beklimmen een eindeloos lange trap. De volgende dag stijgen we verder en wordt het landschap steeds kaler, tijdens de lunch, we aten de traditionele maaltijd: daal baht, komen we twee slowaken tegen ze zijn op weg naar het anapurna base camp om daar een hele steile berg te beklimmen terwijl ze video opnames maken. Het blijkt leuk gezelschap en we trekken twee dagen met elkaar op. 's avonds spelen we een kaartspel bij de warme houtkachel in het teahouse in Gorephani, waar we slapen we zijn 740 meter geklommen. Het wordt een kort nachtje want we staan vroeg op om de zonsopgang op de 3200 meter hoge poon hill te zien .Gelukkig is het een heldere dag en zien we licht bibberend met een kopje warme thee de zon op komen om vervolgens na het ontbijt weer een eind omhoog te klimmen. Na de klim volgt een lange en steile afdaling door een prachtige kloof met watervallen en oude bomen om te eindigen met een nieuwe klauterpartij naar Tadapani (2680 meter). Brr wat is het daar koud, de houtkachel kan ons een klein beetje verwarmen en gelukkig zijn er dikke dekens. In de ochtend kom ik er achter dat mijn MP3 speler onder mijn kussen in Gorephani is blijven liggen. Omdat ik het niet zie zitten om de tocht van gisteren in omgekeerde volgorde te herhalen spreek ik met de hostel eigenaar. Hij belt met het hostel in Gorephani en zorgt ervoor dat een gids de MP3 mee neemt naar het hostel. We zullen er wal wat uurtjes op moeten wachten en vermaken ons met kaartspelletjes, warme chocomelk en gesprekken met het hostelpersoneel. Zo horen we dat de jongen die het hostel runt binnen 3 maanden gaat trouwen met een vrouw die hij nog nooit heeft gezien en die zijn moeder voor hem heeft uitgezocht. Hij wil liever nog een paar jaar wachten, maar wil ook geen gedoe krijgen met zijn familie, dus gaat dan toch maar trouwen. Dan komt de gids met mijn MP3 speler binnen en vertrekken we snel naar Ghandruk om daar nog voor het donker aan te komen (1940 meter). We verkkennenennen 's avonds het dorpje en komen in de dorpsdisco die bij een traditioneel huisje in de tuin gehouden wordt terecht. We dansen samen met de lokale jeugd op traditionele en Nepalese muziek. En dan is onze laatste trekking dag aangebroken we lopen samen met een chinees meisje terug naar naya pul en komen langzaam weer in de bewoonde wereld, de rijst wordt geoogst, kinderen in schooluniform komen voorbij en we zien weer bussen en jeeps rijden. Rond een uurtje of zes komen we moe maar met heel veel mooie ervaringen terug in Pokhara. We houden de volgende dag een relaxdagje, eerst dobberen we in een bootje op het meer, daarna laten we onze stijve spieren masseren, ai dat doet soms best een beetje pijn. Vandaag gaan we met een raft richting de jungel in het zuiden van Nepal, om daarna richting India te gaan.
Het vliegen verloopt prima, op Delhi airport moeten we eerst in de transfer area onze boardingpas naar Kathmandu regelen en zorgen dat onze spullen aan boord komen. We worden op een stoeltje neergezet en moeten wachten op..zo blijkt iemand van de luchtvaartmaatschappij waar wij mee naar Nepal gaan. Als we dan aan de balie staan lijkt het nog moeilijk te worden om onze tassen op de vlucht te krijgen omdat ze in Nederland niet het gewicht van onze tassen op onze bagagelabels hebben geschreven, nooit gedacht dat ze daar zo moeilijk over zouden doen. Na een grove schatting te hebben gemaakt en wat moeilijke gezichten van beide kanten lijkt het toch te gaan lukken spannend! Vervolgens gaan we door een security check, onze tassen worden doorgelicht en we worden naar links gedirigeerd om daar 1 voor 1 een vreemd uitziend pashokje met gordijnen in te stappen, achter de gordijnen staat een streng uitziende vrouw met een zwart geval in haar handen. We blijken in een speciaal vrouwen hokje beland waar we met de metaaldetector worden gefoullieerd, gelukkig komen we allebei weer vrolijk achter de gordijntjes vandaan stappen. Dan slaat de vermoeidheid toe en doen allebei een dutje in de verbazingwekkend moderne terminal, wat in schril contrast staat met het leven buiten het vliegveld.
Dan gaan we toch echt op weg naar Kathmandu, in het vliegtuig word een rustgevend muziekje afgespeeld en bier geserveerd in plaats van water, is er iets aan de hand waar wij niets van mogen weten? We hebben er in ieder geval niets van gemerkt en landen veilig in Kathmandu. De tassen zijn gelukkig ook mee gevlogen. Wanneer we uit het vliegveld komen worden we meteen belaagd door taxi mannetjes en porters, nu is de reis echt begonnen! Met de taxi rijden we naar ons hostel en zien we al wat van het lokale leven van een vrouw met water op haar hoofd tot een mini kermis met alleen een klein reuzenrad (ja ik weet het dat klinkt raar). In het hostel is het fijn, we hebben een mooi dakterras en zijn vooral blij dat we een lekker bedje hebben om een beetje bij te komen van een nacht geen slaap. De volgende dag verkennen we Kathmandu, wat opvalt is dat veel mensen mondkapjes dragen, met saaie zwarte tot vrolijke poesjes opdruk. We komen er al snel achter dat deze niet voor een nieuwe mexicaanse griep uitbraak dienen maar voor het vele stof en de vele uitaatgassen die in de stad hangen. We moeten om de haverklap aan de kant springen voor een scooter of taxi die langs komt crossen en genieten daarbij van een constant toeter concert, Welkom in Kathmandu! We zijn dan ook blij als we levend en met nog na zoemende oren aankomen op het durbar square, hier staan een aantal hele mooie oude tempels en een paleis en gelukkig mag er geen gemotoriseerd verkeer komen. Omdat het een feestdag is zijn de mensen allemaal heel mooi gekleed. Veel hebben een een rode kwak rijst op hun voorhoofd, alsof de priester een beetje teveel rijst over had en zijn vrouw zei dat is zonde smeer dat morgen maar als tika (rode stip op het voorhoofd) bij de gelovigen op hun hoofd. We stappen even later een hindu tempel binnen om veel gelovigen op het binnenplein te zien wachten op iets. We komen er achter dat, dat iets de verschijning van een kind godin voor het raam is. In de Lonely Planet lazen we dat er een aantal meisjes worden uitgekozen die aan verschillende kenmerken moeten voldoen. Vervolgens worden ze in een donkere kamer geleid en speelt de priester samen met zijn hulpjes spookhuisje, wie niet bang is kan de nieuwe godin worden. Degene die daarna de juiste kleding van de oude kind godin weet uit te zoeken wordt de nieuwe kind godin tot zij ongesteld wordt en weer een normaal leven moet proberen te gaan leiden. We hebben haar niet gezien al waren we wel heel nieuwsgierig. De volgende dag veruilen we de stoffige en drukke stad eerst voor de grootste Stupa van Nepal (boeddhistische tempel) en vervolgens voor prachtige berguitzichten in Nagarkot. Het is er heerlijk we hebben er een eigen cottage en genieten van de op de thermiek zwevende vogels, de rust en de aardige mensen. We maken een aantal wandelingen, de eerste brengt ons langs een militair kamp waar ze aan de knallen te horen aan het oefenen zijn met schieten we lopen daarna door naar een uitzichttoren waar we mooi zicht hebben op de bergen. De tweede tocht moet ons naar een klein dorpje brengen we beginnen met lopen door de rijstvelden, het is oogsttijd dus veel vrouwen en kinderen (en een enkele man) zijn druk bezig op het land. Af en toe zie je een grote baal rijst voorbij wandelen en als je dan goed kijkt zie je twee benen die de rijst met veel moeite de berg op brengen. We lopen over kleine paadjes en moeten bij elke kruising vragen welke kant we op moeten. De lokale bevolking blijkt het ook niet helemaal goed te weten, want we komen uit in een enorm rijstveld met terassen, met ver beneden ons een rivier. We besluiten avontuurlijk te doen en gaan rond de vallei lopen om op een grotere weg uit te komen. Eerst door een aantal rijst terassen, daarna door een sluip door kruip door jungel met enorme spinnenwebben en gras dat zijn scherpe zaadjes op ons afvuurde maar uiteindelijk komen we toch weer op een doorgaande weg en hiken we zonder het dorpje te hebben gezien weer terug naar ons huisje met bergzicht. En dan is het alweer tijd om onze spullen te pakken en naar Bakthapur te gaan. In Bakthapur is het alsof je in de teletijdmachine bent gestopt die geprogrammeerd stond op de middeleeuwen. Het is leuk om langs de rode bakstenen huizen te lopen, het straatleven is hier erg levendig en bijna iedereen zit voor zijn huisje om de was te doen, te breien, een motor te maken, messen te slijpen etc. We bezoeken nog een andere tempel, een eindje buiten Bakthapur en lopen door kleine dorpjes waar we enthousiast begroet worden en schoolkinderen hun pas verworven kennis van het Engels met ons willen delen. Na deze relaxte dagen gaan we weer naar het hectische kathmandu om ons visum voor india op halen bij de ambassade in Kathmandu. We kiezen voor een slaapplek in een wat rustiger deel, bezoeken nog een stupa en bekijken in Patan het durbar square. Voor het visum moeten we eerst 's morgens een tijd wachten tot onze nummers worden omgeroepen, dan is Jolijt snel klaar en moet ik lang wachten, waarom is niet helemaal duidelijk ( ik verdenk de beambte ervan dat hij een potje pacman aan het spelen was op zijn oude computer). Uiteindelijk zijn de formaliteiten afgehandeld en kunnen we ons visum "fingers crossed" dezelfde avond nog ophalen. Ook nu moeten we weer lang wachten dit keer op zwarte james bond koffertjes die via achterdeurtjes worden binnengebracht, hier blijken onze paspoorten met visum! in te zitten. Gelukkig kunnen we binnenkort India in om onze vlucht naar huis te nemen. De volgende dag zoeken we de rust weer op en vertrekken we naar Bandipur, een slaperig dorpje in de bergen. Jolijt voelt zich helaas niet zo lekker, een flinke verkoudheid en doet zeer rustig aan om bijtekomen in ons basic hostel. Terwijl jolijt bergen zakdoekjes vol snuit ga ik de omgeving verkennen, eerst naar een prachtig uitzichtpunt en vervolgens brengt een tweede poging om een dorpje te bereiken ook al niet het juiste dorpje als eindbestemming. Wel een heleboel aardige mensen, een schoolklas die mij bestormd om mij in het Engels te bevragen, een hele familie die uit hun houten huisje komt om mij te bewonderen terwijl ik mijn muesli reep opeet en een hele hoge berg die mij van mijn eindbestemming scheidt. Als ik terug ben lunchen Jolijt en ik samen terwijl het dorpsleven aan ons voorbij trekt. De volgende dag heeft Jolijt nog steeds weinig energie en loop ik over een glibberige stenen trap langs de bergrand naar beneden, naar een grot. Dat wordt weer een heel avontuur, ik kan namelijk aanhaken bij een groepje locals die een duitse vrijwilligster rond gaan leiden en we gaan de donkere grot verkennen. Met een zaklamp in de hand en via touwen en ladders gaat cave woman de grot verkennen. We klauteren heel wat af en ik ben blij dat we zonder verdwalen weer de uitgang vinden. 's middags lunch en een wandeling naar het uitzichtpunt met een ietwat opgeknapte Jolijt. Om de volgende dag naar onze volgende bestemming: Pokhara te komen stappen we in een Jeep we zitten met een stuk of tien mensen in het overdekte achterbakkie van de Jeep, we moeten ons goed vasthouden want het wordt een bumpy ride. In Pokhara wandelen we door een mooi bosgebied met apenkolonie naar de peace pagoda; gebouwd door Japanse boeddhistische monniken die willen zorgen voor vrede in de hele wereld. En dan moet ik er de volgende dag echt aan geloven mijn eerste keer paragliden. We rijden eerst met een busje de berg op en dan wordt ik in een tuigje geklikt met op mijn rug een veel te lang rugzakachtig geval. Het tuigje wordt vastgemaakt aan dat van mijn pilote en als het scherm omhoog gaat wordt ik eerst naar achter getrokken, en daarna moet ik vooruit rennen richting afgrond. Gelukkig vliegen we al voor het einde van de startplek is bereikt. Wat een tof gevoel!! Je hoort zachtjes een windje ruisen en zweeft op de thermiek steeds verder omhoog, boven het meer, dorpjes en bergen met een prachtig uitzicht op de witte toppen van de anapurna. Om wat dichterbij dit bergmassief in de buurt te komen gaan we ons aan een trekking van een dag of vijf wagen. We starten in Naya Pul op 1070 meter en maken de eerste dag een flinke klim naar het dorpje Ulleri op 2010 meter. We komen door rijstvelden en dorpjes en beklimmen een eindeloos lange trap. De volgende dag stijgen we verder en wordt het landschap steeds kaler, tijdens de lunch, we aten de traditionele maaltijd: daal baht, komen we twee slowaken tegen ze zijn op weg naar het anapurna base camp om daar een hele steile berg te beklimmen terwijl ze video opnames maken. Het blijkt leuk gezelschap en we trekken twee dagen met elkaar op. 's avonds spelen we een kaartspel bij de warme houtkachel in het teahouse in Gorephani, waar we slapen we zijn 740 meter geklommen. Het wordt een kort nachtje want we staan vroeg op om de zonsopgang op de 3200 meter hoge poon hill te zien .Gelukkig is het een heldere dag en zien we licht bibberend met een kopje warme thee de zon op komen om vervolgens na het ontbijt weer een eind omhoog te klimmen. Na de klim volgt een lange en steile afdaling door een prachtige kloof met watervallen en oude bomen om te eindigen met een nieuwe klauterpartij naar Tadapani (2680 meter). Brr wat is het daar koud, de houtkachel kan ons een klein beetje verwarmen en gelukkig zijn er dikke dekens. In de ochtend kom ik er achter dat mijn MP3 speler onder mijn kussen in Gorephani is blijven liggen. Omdat ik het niet zie zitten om de tocht van gisteren in omgekeerde volgorde te herhalen spreek ik met de hostel eigenaar. Hij belt met het hostel in Gorephani en zorgt ervoor dat een gids de MP3 mee neemt naar het hostel. We zullen er wal wat uurtjes op moeten wachten en vermaken ons met kaartspelletjes, warme chocomelk en gesprekken met het hostelpersoneel. Zo horen we dat de jongen die het hostel runt binnen 3 maanden gaat trouwen met een vrouw die hij nog nooit heeft gezien en die zijn moeder voor hem heeft uitgezocht. Hij wil liever nog een paar jaar wachten, maar wil ook geen gedoe krijgen met zijn familie, dus gaat dan toch maar trouwen. Dan komt de gids met mijn MP3 speler binnen en vertrekken we snel naar Ghandruk om daar nog voor het donker aan te komen (1940 meter). We verkkennenennen 's avonds het dorpje en komen in de dorpsdisco die bij een traditioneel huisje in de tuin gehouden wordt terecht. We dansen samen met de lokale jeugd op traditionele en Nepalese muziek. En dan is onze laatste trekking dag aangebroken we lopen samen met een chinees meisje terug naar naya pul en komen langzaam weer in de bewoonde wereld, de rijst wordt geoogst, kinderen in schooluniform komen voorbij en we zien weer bussen en jeeps rijden. Rond een uurtje of zes komen we moe maar met heel veel mooie ervaringen terug in Pokhara. We houden de volgende dag een relaxdagje, eerst dobberen we in een bootje op het meer, daarna laten we onze stijve spieren masseren, ai dat doet soms best een beetje pijn. Vandaag gaan we met een raft richting de jungel in het zuiden van Nepal, om daarna richting India te gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
